Week 10, alles of niets

Het besef komt steeds meer dat dit toch echt onze laatste week is. Het voelt wel raar omdat dit toch ons huis is geweest de afgelopen tijd en we hier zo veel hebben beleefd. We hebben tot nu toe iedereen goodbye gezegd en deze week is het dan onze tijd.
Tot nu toe heb ik elke dag minimaal één bevalling kunnen doen. Maandag heb ik een bevalling gedaan op mijn moeders verjaardag, dus dat was wel grappig. Dinsdag begon het als een rustige ochtend…maar toen het eenmaal 11.30 was.. leek net of er een bom was losgebarsten. De hele ochtend hebben we onze tijd besteedt met praten..want er was verder helemaal niets te doen. Tot dat er een vrouw binnenkwam met 9 a 10 cm, dus 9 cm met een boordje, 2e kindje en die naar mijn ziens eigenlijk snel moest bevallen. Maar dat gebeurde niet.. De dokters lieten haar nog ruim een uur in the labourroom liggen en lieten haar, haar gang gaan. Maar je kon zien dat ze al wilde persen, maar de dokters bleven nog steeds wachten en elke 5 min een vaginaal onderzoek. Ik zag dat het perineum al helemaal gezwollen was omdat het kindje al te lang en te ver ingedaald was en klaar om geboren te worden. Maar ze lieten haar niet actief persen en ze was al zo uitgeput dat ze het zelf niet meer kon.
Ondertussen was er ook een andere vrouw volledig die een probleemgeval was, waarbij de dokter op voorhand al tegen Bo zei, eerst kijken of ze meeperst en anders wordt het een forceps. Dus ja dat beloofde al veel goeds..
Een paar seconden later kwam er een vrouw binnen die ook volledig was, dus die bevalling heb ik gedaan. Dit was de eerste keer dat Bo en ik tegelijkertijd bezig waren met een bevalling, dus dat was wel apart. Toen de baby’s geboren waren (vlak na elkaar), was het tijd voor die andere vrouw die al even volledige ontsluiting had. Maar ja de 2 verlosbedden waren nog bezet, waardoor er heel snel in de labourroom op een oud verlosbed een verloskamer werd gecreëerd. De dokter stond in een hoekje van de labourroom de bevalling te doen. Het was een heftige bevalling want gezien het gezwollen perineum, de uitgeputte moeder en de slechte harttonen was het geen goede combinatie en werd de vrouw geholpen door fundusdruk. Het was echt wel een heftige situatie. Vooral omdat je weet dat je in NL/B al veel eerder had ingegrepen en de vrouw actief had laten meepersen.
Nadat de 3e baby in 30 minuten geboren was keek ik om me heen en het leek net een slachtveld. De bevalling die Bo geassisteerd heeft was ook een heftige geweest, want het was een forceps geworden en er kwam veel bloed vrij. Maar ook was de navelstreng gescheurd van de placenta, tijdens het ontwikkelen van de placenta dus daar spoot het bloed er ook uit. De grond van de verloskamer lag na deze bevallingen vol met bloed en vruchtwater, gezien er bij mij bevalling de vliezen nog niet gebroken waren en er daarna dus veel vruchtwater vrij kwam.
Echt hoe een verloskamer in 30 minuten kan veranderen in een en al rust naar een grote georganiseerde chaos waarbij iedereen zijn werk doet en zijn taken weet. Want ja de moeders wachten niet..
Het was dus ondanks de rustige uurtjes in de ochtend een heftige dienst geworden, wat we thuis dus ook wel merkten. Die middag zijn we met nog 3 andere meiden naar desserts in the sky geweest om gebruik te maken van de wifi, dingen voor school te regelen en een lekker taartje te eten, want ja daar moesten we immers nog één keer heen voordat we de Filipijnen verlaten.
Woensdag heb ik weer 3 gezonde baby’s ter wereld geholpen. Dit keer kwamen ze mooi verspreid tijdens de dienst. Het waren 3 mooie bevallingen.
Donderdag was dan echt onze laatste dag. We hadden lekkere cakejes gehaald voor het personeel en onze scrubs, handschoenen en desinfectie meegenomen om daar af te geven. Daar waren ze super blij mee! Het was een dienst zonder actie, want de verloskamer was helemaal leeg, dus was het lekker rustig en was er tijd voor een foto met het aanwezige personeel.
Het was wel een raar moment, want je hebt daar toch een tijdje gewerkt en daar lieve mensen leren kennen, die je nu gedag moet zeggen.
Na onze dienst hebben we onze taart voor het work the world personeel opgehaald. Die hebben we tijdens de bbq-night gegeven en dat hadden ze niet verwacht, maar vonden het erg leuk en lekker.
Ze hebben zo veel voor ons gedaan, dat wij vonden dat ze deze bedankt taart echt verdienden.
Vrijdag bestond uit mensen gedag zeggen en onze koffers pakken. Een rare dag, want je beseft steeds meer dat dit toch echt de laatste momenten zijn. Oh en Gerry was zoo lief dat hij speciaal voor ons privé french toast heeft gemaakt als ontbijt vrijdag. Het is echt een topteam!
Vrijdagmiddag heb ik nog lekker op het dakterras gezeten met Helena en na het dinner hebben we onze laatste avond gevierd met een drankje en een hapje op het dakterras.
Zaterdagochtend vertrokken we al optijd naar het vliegveld van Iloilo. Richard kwam speciaal voor ons op zijn vrije dag naar ons om afscheid te nemen. Ik had wel even een brok in mijn keel tijdens het afscheid van deze lieve mensen en Richard(onze programmamanager) moest zelfs een traantje wegpinken toen ik zei dat het echt als thuis voelde. Hij zei dat hij ons altijd in het hart mee zou dragen en dat wij part of the family zijn geworden na zoveel weken. We zijn altijd welkom om terug te komen en we moesten zeker contact blijven houden. Het was dus echt een raar moment, want al die weken zie je studenten komen en gaan en ben je er zelf nog steeds, tot nu.
In de taxi waren we er beide wel stil van en gingen we met gemengde gevoelens richting Bali, waar we lekker vakantie gaan vieren en daarna terug naar Nederland gaan.

Tot over 2 weken!