Week 7 en 8

Afgelopen week was mijn week van de 40 bevallingen! Dus dat betekent dat ik het aantal heb bereikt om af te studeren. Deze week bestond voor mij uit veel stage en reflecties.
Ik heb mijn eerste tweelingbevalling gezien, heel bijzonder om eens te zien. Ook de placenta was wel apart om te zien, omdat het een monochoriaaldiamniotische tweeling was, was er één grote placenta met 2 aparte vliezen. Gezien ik tot nu toe dit alleen nog in de theorie heb gezien, was dat wel leuk om nu eens van dichtbij te kunnen zien. Dat was het hoogtepuntje van de maandag.
Dinsdag kwamen we op stage en toen was de dokter er die afgelopen donderdag bij ons een klinische les heeft gegeven, waarbij er toen ter sprake kwam dat er wekelijks tweelingen zijn op de afdeling. Dus die zijn wij in de afgelopen 6 weken steeds misgelopen. Dus ik vertelde tegen haar dat het geholpen heeft dat we daar over hebben gehad, want we hebben er een gezien. Ze vond het helemaal geweldig voor ons.
Met onze late dienst kwamen we in het ziekenhuis waarbij de waterplassen in de gangen lagen, er was immers een harde regenbui geweest (Erinn die zijn hier te vergelijken met die allereerste avond in Kameroen). Met andere woorden ook al zet je één stap buiten je bent klets nat.
Donderdag hebben we een dagje op de OB ER meegelopen. Dat is de emergency room voor the obstetrics. Dus daar komen alle vrouwen binnen die of in arbeid zijn of complicaties hebben of andere klachten zoals plotseling bloedverlies. Het was wel interessant om eens te zien. Vooral omdat wij normaal gesproken de vrouwen pas zien als ze the deliveryroom binnenkomen.
Er staan 3 bedden naast elkaar waar ze de onderzoeken doen en de diagnose stellen, met een dun gordijntje ertussen voor de privacy, als je naar achter loopt kom je bij een soort ‘’achterkamertje’’ wat de observationroom is. Het ziet er heel apart uit, lijkt net een plaats waar je liever niet wilt liggen. Maar daar komen de vrouwen te liggen die o.a. bloedverlies hebben of hypertensie waarvan de bloeduitslagen nog niet bekend zijn i.v.m. eclampsie/HELLP.
Bij ons kwam er een vrouw binnen G4 met hypertensie en 3 cm ontsluiting. Zij is wel na de onderzoeken naar de verloskamer gegaan omdat ze in arbeid was. Op de verloskamer zou ze op de high-risk komen te liggen (2 bedden zon beetje in het gangpad).
Vrijdag was de dag van de 40 bevallingen. Ik ging naar stage met 39 in de hoop op 1 bevalling en ik kwam thuis met 43 bevallingen. Het was een drukke dienst geweest Waarvan 1 bevalling van een G10(10e kindje) dus die ging heel snel en het was een prematuur, dus nog erg klein.
Als het druk is op de afdeling en er veel vrouwen in arbeid zijn en dus de bedden al bezet zijn door 3 a 4 vrouwen per bed, worden er plastic stoelen bij gezet, waar ze op kunnen zitten, dit is ook het geval op the high risk.
Na deze drukke dienst lag er nog een vrouw op 8 cm van een eerste kindje. Maar zij stond al een tijdje op 8 cm en mijn dienst was eigenlijk allang afgelopen en ik had nog niet gegeten(buiten de Filipijnse gebarbecuede banaan om). Dus dat zou nog wel even duren en we zouden die avond nog wat leuks gaan doen met de Schotse meiden omdat het hun laatste avond was, dus ik dacht laat ik maar gaan. Toen ik zei dat ik naar huis ging, ‘’why’’ and ‘’are you leaving already’’ met een verdrietig gezicht en ik dacht ehm mijn dienst is allang afgelopen;) maar nee tijd voor diner en een leuk avondje met onze Schotse vrienden. Dus naar huis eten, douchen en even naar SM City Centre en daarna hebben we lekker op het dakterras gezeten met een muziekje en een drankje. Mathilda ging al eerder naar bed, want ze vloog die nacht naar Palawan, waar we volgende week met haar afgesproken hebben. Want ja volgende week gaan ook wij naar het mooiste eiland van de wereld! Dat wordt ons laatste tripje in de Filipijnen.

Zaterdag hebben we afscheid genomen van de schotse meiden waarbij er toch wel wat tranen zijn gevallen..He Kelsie;) Daarna heb ik eerst lekker aan het zwembad in Sheridon gelegen samen met Bo en Tiffany. Het hele huis was zo lekker rustig, gezien de rest van de studenten allemaal op de weekendtripjes waren. Deze week trouwens is het hele huis vol en dus 34 studenten.
Na het zwembad ben ik naar stage gegaan om nog een dienst te draaien. Aan het eind van de dienst had ik 3 bevallingen en 1 geassisteerd. Dus het was een goede week met ik denk zon 10 bevallingen ofzo en nog een paar geassisteerd. Ook heb ik een schouderdystocie gehad, die goed is afgelopen.
Daarna moest ik even terug denken aan de schouderdystocie die ik in Kameroen heb gezien, waarbij de baby het niet heeft overleefd. Toen was het alleen observeren bij de bevalling, maar nu stond ik er zelf en moest ik zelf handelen. Waarbij het grote verschil is, dat ik nu de theorie bezit en weet wat ik moet doen. Dus logisch nadenken en handelen. Maar veel tijd om daar verder over na te denken had ik niet, want de volgende bevalling kondigde zich aan.
Zondag was mijn vrije dag, die ik heb besteedt door aan mijn reflectiebundel te werken, want hoe drukker de diensten, hoe meer reflectiewerk er bij komt kijken helaas Maar daarna heb ik lekker met Bo op het dakterras gelegen.

De achtste week bestond uit stage waarbij er niet zoveel bijzonders is gebeurd, heb een paar bevallingen kunnen doen en verder was het vrij rustig.
Behalve dat er een baby dood geboren is, die vervolgens in een soort celstofmatje werd gewikkeld en in een kartonnen doos werd gedaan voor het vervoer. Het was gewoon een doos waar flessen water in hadden gezeten…dus ja ik stond met verbazing te kijken. Nu was dit minder erg dan mijn ervaring in Kameroen, maar toch. Het werd gewoon the deliveryroom uitgedragen zoals een doos met water.
Daarna was het erg druk, dus er werden plastic stoelen bijgezet waar de vrouwen in arbeid dan op konden zitten i.p.v. een bed, want ja daar is immers geen plek voor.
Ook is het de normaalste zaak van de wereld dat er kakkerlakken in de verloskamer rond rennen… of een muis kan ook nog.. Hoezo steriel;) Het levert dan wel weer grappige momenten op vooral met Bo;) Bijv. dat ik net klaar was met een bevalling en toen keek ik naar Bo, zat die heel gericht naar de grond te staren met een blik op haar gezicht.. en toen rende de kakkerlak voor mijn voeten langs, dus ik kon nog net optijd uitwijken want ik stond immers nog steriel.
Deze week hebben we nog lekker een middagje met Meg bij deserts in the sky gezeten met een drankje en een taartje want na 8 weken moesten we ook van haar afscheid nemen. Ze is tegelijk met ons gekomen en dus nu zijn wij de enigste nog over van al die mensen die er waren. Natuurlijk zijn er weer nieuwe mensen, maar je hebt 8 weken lang samen leuke momenten beleefd en toch wel een band gekregen met elkaar. Maar onze trip naar Manchester is al besproken;) en haar trip naar Nederland ook;) dus wie weet zien we elkaar nog wel!
We hebben maar besloten om een tour te gaan doen, Spanje, Engeland, Schotland..
Het is zo gek want je leert zoveel nieuwe mensen kennen van de hele wereld, ook landen zoals Australië en Amerika.

En toen was het eindelijk zo ver: Palawan! Het beste en mooiste eiland ter wereld! Onze lang besproken trip is nu al weer voorbij
We hebben heerlijk gekayakd naar verschillende eilanden o.a. helicopter island. Op zijn tijd even aanmeren op een mooi strandje beetje snorkelen, strandje verkennen, water drinken. Ik kreeg er echt een expeditie robinson gevoel bij. Hm had ik maar dat filmpje gemaakt haha.
Eenmaal weer in de kayak werden Bo en ik een steeds beter team al hadden we wel een afwijking naar rechts, maar het bleek dat Mathilda dat ook had, dus het lag niet aan ons. Dus oke zo ging dat: ‘’rechts, rechts, rechts, links, rechts, links’’.
Uiteindelijk kwamen we bij the lagoon aan, en dat was super mooi! Echt een hele mooie plek waar we dan ook lekker hebben gechilld in onze kayak en in het water. Echt heerlijk lekker beetje dobberen liggend in de kayak. Maar helaas moesten we weer terug want het was nog wel een stuk terug en het was inmiddels al 4.30 PM. De terugweg hebben we aan één stuk door gevaren en dat was wel 1,5-2 uur. Dus onze bewegingen gingen lekker automatisch en het tempo zat er in(tot op het laatste stukje na). Nou ik kan wel zeggen mijn armspieren zijn weer getraind.
Laten we het maar niet over de pijntjes hebben, want heb tot de dag erna last van mijn zitbeentjes gehad en Bo en Mathilda van hun schouders, maar het was het dubbel en dwars waard!
De dag erna hebben we ook afscheid van Mathilda genomen, zij is inmiddels ook weer thuis. Daarna hebben we lekker aan een heel mooi strand gelegen. Super wit strand met echt blauw water. Daarna zijn we naar een ander strandje gegaan achter ons pension waar we genoten hebben van de sunset vanuit een hangmatje. Echt wat een uitzicht. Die avond hebben we lekker gedineerd op het strand (weer een ander strand) aan de zee. En letterlijk in de zee;) Het had wel iets gezien het overdag super warm was en de temperatuur niet echt omlaag gaat hier. Dus voetjes lekker in de golven en oppassen dat je je flipflops niet kwijt raakte, want ineens zagen we een flipflop terug mee gaan in de zee. Eh meneer..
Ook zijn we naar Nacpan beach gegaan. Ik dacht dat ik gisteren het mooiste strand had gezien, maar deze was echt nog mooier. Echt een paradijs. Ik ben helemaal naar het einde gelopen, waar je de hele mooie cirkelvormige vorm zag van het strand.
Op de terugweg hield de trycicle er mee op.. dus daar stonden we dan in de hitte, want de zon brandde echt fel. Maar gelukkig kwam er een andere trycicle die onze driver heeft geholpen en kon die ons weer naar het pension brengen. Die avond hebben we nog een afsluitende cocktail gedronken in the beach bar.
Het was ook tevens een soort afsluiter want dit was ons laatste tripje in de Filipijnen, maar wel de beste. Het voelde ook zo, heel raar terwijl we nog 2 weken stage hebben.

Deze week gaan we een weeshuis bezoeken en kan ik misschien een dagje op de NICU meelopen(Neonatale intensive care unit) of te wel te vroeg geboren baby’s, mijn 2e passie
Dus ik ben benieuwd of het gaat lukken!