De 2e week

Dinsdag heb ik weer een bevalling gedaan, maar nog niet het totale plaatje zoals het zou moeten zeg maar. Dit keer was het een jongetje van 2.955 kg. De baby’s hier zijn niet zo groot gezien de moeders ook niet groot zijn en dus een kleiner bekken hebben. De meeste die we nu gezien hebben zitten rond de 3 kg. Morgen vindt er een meeting plaats waar ze de situatie gaan bespreken en hun best voor ons gaan doen.
In de middag zijn we lekker ontspannend naar het zwembad gegaan. Lekker zonnetje, zwembad en een boekje, kortom heerlijk!
Als er hier een foetus slaapt (in de buik) wordt er hier met een bel geklonken om hem/haar wakker te maken. Dus die hoor je wel geregeld. Het is net zon soort ouderwetse bel om een voorstelling te maken.
Woensdag begon mijn dag goed, want ik kon weer een bevalling doen Weer een jongetje, dit keer 3.870. Voor hier de begrippen is dat een grote baby. Toen de dokter vaginaal onderzoek ging doen heb ik de vrouw begeleid, want ik zag aan haar dat ze steun nodig had en de verkeerde ademhaling had. Dus ben ik er bij gaan staan om ‘’relaxatietechnieken’’ toe te passen door haar te helpen om op haar ademhaling te concentreren en haar daarin te ondersteunen. Dit wordt eigenlijk niet veel gedaan hier, maar voor ik het zelf in de gaten had was ik haar al aan het begeleiden ook omdat ze steeds mijn hand pakte tijdens een wee. Zo heb ik haar ook aangemoedigd en uiteindelijk de bevalling gedaan. Na mijn shift liepen we door de ruimte waar de vrouwen komen te liggen als ze bevallen zijn en wenkte ze mij. Ze bedankte mij voor de steun, ook al kon ze bijna geen engels, maar we begrepen elkaar en dat was zo lief van haar. Zon lief vrouwtje. Ik gaf dan ook aan dat ze het super goed gedaan had en daar kreeg ik een trotste en dankbare blik voor terug. Zo bijzonder om te merken, want daar doe je het voor!
Ook hebben we weer een heftige situatie gezien, namelijk dat dat meisje binnen werd gebracht door haar oma. Dat meisje is ernstig misbruikt en daardoor zwanger geraakt. Het was dus niet bekend hoeveel weken ze zwanger is, maar waarschijnlijk zou het een pre-terme geboorte worden(te vroeg). Ook gezien haar situatie. Waarschijnlijk is ze door het misbruik mentaal ziek geworden, waardoor ze nu de hele tijd huilt , aangeeft naar huis te willen en het moeilijk is om lichamelijk contact met haar te krijgen omdat ze zich afwende. Uiteindelijk is het wel gelukt om een infuus te plaatsen en een aantal observaties te doen i.v.m. de gezondheid van haar en haar baby. De verloskundigen hopen dat wanneer het kindje geboren is, ze mentaal weer beter wordt, gezien ze er nu constant aan wordt herinnerd. Zelf ben ik wel benieuwd hoe dit af gaat lopen en of ze daadwerkelijk mentaal er weer bovenop komt.
’s Middags ben ik met Lizzy en Emma nog even naar het zwembad geweest waar ik mijn dagreflectie voor school heb geschreven. Want ook dat moet elke dag gebeuren.
Donderdag hadden we een PM shift, dus lekker de ochtend vrij. Maar natuurlijk was ik gewoon weer vroeg wakker gezien dat mijn biologische klok is. Ik ben inmiddels gewend aan de wisseling van het dag/nachtritme, dus dat is heel fijn. Dus deze ochtend werd een klungelochtend. Mijn tas alvast gepakt voor het weekendje Borocay, wasje gedaan, alles weer even bijgewerkt en foto’s uitgewisseld.
Die middag hebben we nog een reanimatie gezien van een pasgeboren baby van een keizersnede. Dat was wel indrukwekkend omdat ze stopten terwijl de baby nog kreunde. Normaal ga je door tot dat je een goede ademhaling hebt of als het kindje goed huilt. Het raarste was dat ze direct daarna begonnen om het kindje te wegen, meten en vaccinaties geven, terwijl de baby gasping vertoonde. Dat is een slechte ademhaling die een baby vertoont wanneer er sprake is van zuurstoftekort. Ook was hij nog helemaal slap en bleek. De APGAR-score was dan ook zeker niet goed. Volgens gingen ze hem nog een keer intuberen, aspireren en ventileren. Uiteindelijk werd hij handmatig continue beademd om het na een uur vervolgens door de oma van het kindje te laten overnemen. Hoe bizar! Het was zon raar moment dat ik dacht.. okee als dit kindje in NL/B was geboren, zou die er allang door zijn met een goede behandeling, maar dit kindje had bijna geen kans. Waarschijnlijk was er iets mis met zijn longen (respiratoire problemen), want hij had ook een opgezette buik en de hartslag was normaal.
We waren beide even ontzet om dit zo te zien, vooral omdat we weten dat het ook anders kan.

Vrijdag zijn we eerst naar stage gegaan waar we de newborn-screening hebben gezien of te wel de hielprik. Dit doen ze hier al na 24 uur omdat ze daarna worden ontslagen. Gezien er die nacht ervoor 15 bevallingen zijn geweest, kregen al die baby’s nu de screening. Ze testen hier alleen de 6 meest voorkomende stofwisselingsziekten.
Na de dienst was het snel douchen en eten zodat we naar Boracay konden gaan.
Een busreis naar het noorden van het eiland duurde al gauw 8 uur, gezien we 1,5 uur letterlijk in de file hebben gestaan wegens een festival onderweg. Onderweg heb ik genoten van de mooie natuur die we tegenkwamen. Een mix van palmbomen, cocosnoten, bananenbladeren en andere tropische planten/bomen. Afgewisseld met rijstvelden, dorpjes en losstaande huisjes. Toen waren we dan eindelijk in Caticlan gearriveerd om daar de 10 min. boottocht te maken naar het mooie paradijsje Boracay!
Nadat we hadden ingecheckt in het hostel zijn we gaan dineren en hebben we daarna lekker een cocktail(s) (happy hour) gedronken op het mooie strand tussen de palmbomen!
Die ochtend besloten we om natuurlijk naar het strand te gaan. ’s Ochtends had ik al een kijkje genomen bij het kitesurfingbeach letterlijk 50 meter van ons hostel, toen zag ik al het mooie witte strand. Weer terug in het hostel waren ook Lizzy en Courtney wakker en na het ontbijt klaar om te gaan. Na ong. 5 minuten lopen kwamen we dan aan op het Whitebeach! Wat een super mooie plek! Echt geweldig Het perfecte plaatje, heerlijk Daar hebben we onze handdoeken neergelegd en lekker in het oh zo blauwe en heldere water gezwommen. Het witte strand was omringd door de vele palmbomen. Echt een tropisch paradijs! Ik zei al tegen Emma toen we weer op het strand lagen. Normaal droom je hier van en nu ben je hier gewoon, hoe bizar. We besloten om even te gaan lunchen in een gezellig restaurantje met live-music. Want er is hier ook een boulevard met allemaal restaurantjes, cafeetjes, winkeltjes ed. Heel gezellig, maar ook druk, want het is daar echt wel een toeristische plek. Na de lunch gingen we weer terug naar het beach waar we de middag hebben doorgebracht. Samen met Emma en Lizzy ben ik een stuk gaan lopen over het strand met een heerlijke mangoshake, want het was zoo mooi. Vervolgens zijn we weer ergens gaan liggen om van de zonsondergang te genieten.
Daarna was het tijd om weer terug te gaan en lekker al het zand en zout van ons af te spoelen om vervolgens weer terug te gaan om te dineren op het strand en als dessert een heerlijke cheesecake die we lekker met zijn drieën hebben gegeten Daarna zijn we bij een gezellige plek beland met een vuurshow om vervolgens vanuit daar naar een soort pub te gaan.
De zondagochtend wilden we niet echt iets groots gaan doen omdat we ook weer terug moesten naar Iloilo. Emma wilde nog graag een henna dus zijn we weer richting het strand gelopen. Waar we nog even hebben genoten van het mooie uitzicht. Toen bedachten we ons dat we nog wat wilden eten voordat we teruggingen met de lange busreis. We zijn op zoek gegaan naar het spiderhouse.
Ik dacht dat ik het mooiste gezien had op Boracay, maar dit is echt the best view ever! Onbeschrijfelijk mooi tijdens onze lunch met een mangopancake(echt een aanrader) genoten we van ons prachtige uitzicht. Penny liet mij een heel mooi stukje zien iets lager dan het zitgedeelte. Daar ben ik even blijven zitten, want het was zo mooi! Toen dacht ik ook even aan thuis, dat het mooi zou zijn als ik dit kon delen! Maar aan al het moois komt een eind, want we hadden allang uitgecheckt moeten zijn..
Zondagavond weer in Iloilo moest ik natuurlijk met Bo even bijpraten over onze weekends, want haar familie was geweest.

Vanochtend had ik het er met Bo over dat het opviel dat we beide geen idee hebben meer van tijd en dat het zo raar is dat het bij jullie gewoon sneeuwt. Zo apart omdat ik hier nu aan de hitte gewend ben en het hier soms nu eerder koud heb dan warm..bijvoorbeeld ’s nachts, terwijl het dan alsnog 24 graden is. Heel apart. Je merkt nu ook de afkoeling in de avond.
Maar goed vanmiddag begint er weer een nieuwe stageweek, dus ik ben benieuwd of het druk zal zijn vandaag.