Week 9
Blijf op de hoogte en volg Muriël
02 April 2017 | Filipijnen, Iloilo
Na Palawan back to the reality. Maar op stage was er niet veel te beleven. Het was een rustige week waarbij ik geen enkele bevalling hebbe kunnen doen. Wel zijn we echt heftige situaties tegengekomen. We zijn meegeweest met een x-ray van een 33 weken prematuur die kreunde en hoogstwaarschijnlijk RDS (respiratory distress syndrome) heeft. Dus de verpleegkundige had de baby op de arm gewikkeld in een deken en door de gangen van het ziekenhuis heen, terwijl we in zulke situaties thuis zeker een couveuse gebruiken, maar die hebben ze hier niet beschikbaar. Alleen op de NICU zijn er enkele couveuses. Bij de x-ray zag ik dat ze al blauwe voeten had van het zuurstoftekort, terwijl ze hier wel zuurstof geven, maar dat is met een groot mondkapje die veel te groot is voor zon prematuurtje.
De weg terug naar de verloskamer hebben we dan ook snel afgelegd omdat de baby er slechter aan toe was.
De x-ray zit bij de ER en je zag de mensen in bedden op de gang liggen, met familieleden die hen ondersteunen. Het was best wel indrukwekkend want overal zag je zieke mensen liggen.
Dus maar goed m’n mondkapje op, want je weet maar nooit.
Donderdag hadden we weer eens een keer een AM, een early shift, dus we gingen maar eens vroeg ontbijten. En letterlijk bijna iedereen stond verbaasd te kijken dat wij al zo vroeg bij het ontbijt zaten. Ehm ja wij hebben ook eens een AM;) Normaal gezien hebben wij veel wisselende diensten en we hebben bijna geen AM’s gehad de afgelopen weken, dus ja vandaar die reacties.
Deze ochtend was er net een bevalling geweest toen wij binnenkwamen met een nogal heftige casus. Een 20 jarige vrouw was bevallen, maar ze is al sinds haar 13e verslaafd aan drugs. Ze is tijdens de zwangerschap gearresteerd vanwege het drugsgebruik. Er was dan ook een bewaker bij haar, want ze moest hierna direct weer terug naar de gevangenis. Gelukkig lijkt dit kindje gezond, aldus de verpleegkundige, maar ik vraag mij af of dat wel zo is, gezien ze ook tijdens de zwangerschap heeft gebruikt. Het kindje wordt wanneer zij wordt ontslagen uit het ziekenhuis opgenomen door familieleden in de hoop dat zij voor haar kunnen zorgen. Het is zon zielige start voor een baby die nergens iets aan kan doen, en opgroeien zonder moeder… want de drugsregels zijn hier dus super streng. Overal zie je ook borden staan met ‘’no drugs’’. Ik hoop dat ze goed terecht komt en dat de familie goed voor haar kan zorgen.
Deze week hebben we ook een opvang crisiscentrum/weeshuis bezocht. Dat was wel interessant en leuk om te zien. Dit huis geeft opvang voor kinderen tot 18 jaar die of door verschillende situaties wees zijn geworden of kinderen die vanuit zorgelijke situaties uit huis zijn geplaatst of waarvoor de ouders zelf hebben gekozen om hun kind daar heen te brengen vanwege de veiligheid.
We hadden allemaal wat meegenomen en Bo en ik hadden ook stroopwafels meegenomen en die vonden ze zo lekker het binnen 5 minuten op was.
Toen we binnenkwamen en naar boven liepen, moesten we door een soort gevangenispoort. Een soort poort die ik voordat ik ging op tv had gezien bij een ander opvangtehuis in Manilla. Ik dacht eerst nee het zal toch niet ook een soort gevangenis zijn, maar eenmaal boven had je gewone muren en een gezellige ruimte met stoelen. Dus dat viel nog mee. Ze slapen daar met alle meiden op één kamer en alle jongens op één kamer en hebben niet veel eigen spullen. Ik ben in een gesprek geraakt met een 16 jarig meisje die gebrekkig engels kon, maar graag haar verhaal wilde vertellen. Het bleek dat ze hier terecht is gekomen omdat ze bij haar moeder een grote kans had om vermoord te worden…..haar moeder zat niet hier in Iloilo en was ver weg. Zij zit hier dus voor haar eigen veiligheid. Waarom ze dan vermoord zou worden kon ze niet zeggen. Ze heeft nog wel 4 broertjes en 3 zusjes, maar waar die zijn wist ze niet. Het was dus een indrukwekkend gesprek en ze vertelde het zo makkelijk. Daarna hebben we nog over wat luchtige dingen gepraat zoals wat ik hier deed enzo.
De jonge kinderen konden niet goed of geen engels, dus daar hebben we mee bellen geblazen. Het was wel een aparte en leuke ervaring om ook hier eens een weeshuis te zien en de achterliggende verhalen te horen.
Donderdag hebben we letterlijk zitten wachten op stage tot dat er een vrouw volledige ontsluiting had, tot op het moment dat er een andere vrouw met volledige ontsluiting binnen kwam, dus we dachten, jaa eindelijk iets te doen.. Dus niet.. bleek dat er Filipijnse trainees waren die opgeroepen moesten worden als er een bevalling was. Ja daar ging mijn mooie multipara bevalling, het was namelijk een 5e kindje. Dus ineens stond de verloskamer vol met 8 trainees waarvan de één de bevalling deed (ze wist niet wat ze moest doen, en niemand hielp haar dus dat was dan wel weer zielig) en de andere 7 er omheen stonden te roepen en te doen. Ik zag dat de vliezen nog niet gebroken waren, gezien het kindje al zo erg was ingedaald, dat ook de inwendige spildraai al is gebeurd en dus het hoofdje al zichtbaar was met vliezen eromheen. Maar helaas brak de dokter op dat moment net de vliezen, anders hadden we een geboorte gehad waarbij het vlies er nog omheen zat. Dus dat vonden wij wel jammer. Toen de baby net geboren was, was die andere vrouw met een 8e kindje ook volledig, maar nee helaas gezien er 8 van die trainees waren, mochten we deze ook niet doen. Anders hadden we beide een hele mooie bevalling kunnen doen deze dag.
Vrijdag heb ik een dagje op de NICU gewerkt. Super interessant! De NICU is zo ongeveer 2 a 3 keer zo groot als de verloskamer en is verdeeld in de high/medicumcare en intensieve care.
Er zijn 3 couveuses in het hele ziekenhuis, dus als die 3 bezet zijn wordt er de baby die het beste is, in een normaal bedje gelegd om plaats te maken voor de andere. De CPAP en ventilatie gebeurt hier handmatig. De vader of moeder zit er de hele dag naast om dit te doen. Dit zou in NL/B nooit voorkomen. Ook de stroom viel 2 keer uit, waardoor de verpleegkundigen ineens bij alle baby’s de gloeilampen die als warmtebron werken bij de baby’s vandaan te halen en alle monitoren gingen uit, net op dat moment dat een baby een in een dip zat en geaspireerd moest worden die een asfyxie bij de geboorte had gehad(ernstig zuurstoftekort).
Ik ben veel te weten gekomen over hoe het hier werkt en wat ze hier kunnen doen voor te vroeg geboren kinderen en zieke kinderen. Gezien ik ook ervaring heb op de neonatologie van mijn stages in Nl en B vonden ze dat erg interessant. Mijn supervisor gaf die avond ook aan dat dit de eerste keer was dat ze het toestonden dat een verloskundige student een dag mee mocht werken op de afdeling. Dus ik zei al, dat ze interessant reageerden op mijn achtergrond als verpleegkundige dat het misschien daar iets mee te maken had.
Ik heb ook super leuke gesprekken gehad met de verpleegkundigen en ik voelde mij daar zo welkom dat ik nog wel een keer terug zou willen, maar ik heb nog een week dus dat gaat niet lukken.
Ook heb ik een tijdje met een moeder gepraat die 39 jaar was en dit haar eerste kindje was die veel te vroeg was geboren. En met een moeder die ik heb geholpen met kangaroeen waarbij haar 6e kindje te vroeg was geboren, maar 2 levende kinderen had. Er waren er dus 3 van de 6 overleden. Toen ik naar huis ging, heb ik hun beiden het beste gewenst en ik hoop echt dat hun baby’s snel beter worden en lekker mee naar huis kunnen.
Ik zag ook veel dysmature baby’s (te laag geboortegewicht voor de zwangerschapsduur), waarbij ik gevraagd heb hoe dat kan hier omdat het mij opviel dat er ook veel vroeggeboorten zijn. De verpleegkundige gaf aan dat dat komt door de slechte omstandigheden waarin de mensen leven, het weinige geld dat ze hebben en ze moeten hard werken voor hun geld. Zelfs kinderen kunnen niet naar school omdat ze moeten werken om het gezin te kunnen onderhouden.
Die avond zijn we met Alwin (onze supervisor van stage) gaan eten, dat was lekker en gezellig. Dit weekend blijven we lekker thuis en moeten we aan school werken, maar ook nog lekker op het dakterras zitten. Want het einde nadert, dus wordt het tijd voor het eindreflectieverslag en allerlei papieren in orde maken die getekend moeten worden voor school en de beurs.
Nu toch echt de laatste week is aangebroken, want volgende week rond deze tijd zijn we al in Manilla, ga je steeds meer denken, wat zal ik dit missen. Ik ben nu zo gewend aan het leven hier, naar stage met de Jeepney, even naar SM city centre met de trycicle en deze temperatuur. Het grappige is dat je merkt dat de trycicle bestuurders al weten waar je naar toe wilt, dus vaak hoef je dat al niet eens meer te zeggen en de jeepneys stoppen vaak zelf al voor het hosptial. Dat je dan toch ook wel weer gaat beseffen hoe bijzonder deze tijd is. Het enigste dat ik niet ga missen is de vele maaltijden met rijst. Maar echt wel het eten van Gerry, want dat is echt voortreffelijk. Moet er denk ik wel weer aan wennen thuis om zelf de boodschappen te doen en te koken.
Ik ga dus nog even genieten van de laatste week hier en de verjaardagen missen van Rosa, m’n moeder en m’n opa. Misschien help ik dan wel een baby ter wereld;)
De weg terug naar de verloskamer hebben we dan ook snel afgelegd omdat de baby er slechter aan toe was.
De x-ray zit bij de ER en je zag de mensen in bedden op de gang liggen, met familieleden die hen ondersteunen. Het was best wel indrukwekkend want overal zag je zieke mensen liggen.
Dus maar goed m’n mondkapje op, want je weet maar nooit.
Donderdag hadden we weer eens een keer een AM, een early shift, dus we gingen maar eens vroeg ontbijten. En letterlijk bijna iedereen stond verbaasd te kijken dat wij al zo vroeg bij het ontbijt zaten. Ehm ja wij hebben ook eens een AM;) Normaal gezien hebben wij veel wisselende diensten en we hebben bijna geen AM’s gehad de afgelopen weken, dus ja vandaar die reacties.
Deze ochtend was er net een bevalling geweest toen wij binnenkwamen met een nogal heftige casus. Een 20 jarige vrouw was bevallen, maar ze is al sinds haar 13e verslaafd aan drugs. Ze is tijdens de zwangerschap gearresteerd vanwege het drugsgebruik. Er was dan ook een bewaker bij haar, want ze moest hierna direct weer terug naar de gevangenis. Gelukkig lijkt dit kindje gezond, aldus de verpleegkundige, maar ik vraag mij af of dat wel zo is, gezien ze ook tijdens de zwangerschap heeft gebruikt. Het kindje wordt wanneer zij wordt ontslagen uit het ziekenhuis opgenomen door familieleden in de hoop dat zij voor haar kunnen zorgen. Het is zon zielige start voor een baby die nergens iets aan kan doen, en opgroeien zonder moeder… want de drugsregels zijn hier dus super streng. Overal zie je ook borden staan met ‘’no drugs’’. Ik hoop dat ze goed terecht komt en dat de familie goed voor haar kan zorgen.
Deze week hebben we ook een opvang crisiscentrum/weeshuis bezocht. Dat was wel interessant en leuk om te zien. Dit huis geeft opvang voor kinderen tot 18 jaar die of door verschillende situaties wees zijn geworden of kinderen die vanuit zorgelijke situaties uit huis zijn geplaatst of waarvoor de ouders zelf hebben gekozen om hun kind daar heen te brengen vanwege de veiligheid.
We hadden allemaal wat meegenomen en Bo en ik hadden ook stroopwafels meegenomen en die vonden ze zo lekker het binnen 5 minuten op was.
Toen we binnenkwamen en naar boven liepen, moesten we door een soort gevangenispoort. Een soort poort die ik voordat ik ging op tv had gezien bij een ander opvangtehuis in Manilla. Ik dacht eerst nee het zal toch niet ook een soort gevangenis zijn, maar eenmaal boven had je gewone muren en een gezellige ruimte met stoelen. Dus dat viel nog mee. Ze slapen daar met alle meiden op één kamer en alle jongens op één kamer en hebben niet veel eigen spullen. Ik ben in een gesprek geraakt met een 16 jarig meisje die gebrekkig engels kon, maar graag haar verhaal wilde vertellen. Het bleek dat ze hier terecht is gekomen omdat ze bij haar moeder een grote kans had om vermoord te worden…..haar moeder zat niet hier in Iloilo en was ver weg. Zij zit hier dus voor haar eigen veiligheid. Waarom ze dan vermoord zou worden kon ze niet zeggen. Ze heeft nog wel 4 broertjes en 3 zusjes, maar waar die zijn wist ze niet. Het was dus een indrukwekkend gesprek en ze vertelde het zo makkelijk. Daarna hebben we nog over wat luchtige dingen gepraat zoals wat ik hier deed enzo.
De jonge kinderen konden niet goed of geen engels, dus daar hebben we mee bellen geblazen. Het was wel een aparte en leuke ervaring om ook hier eens een weeshuis te zien en de achterliggende verhalen te horen.
Donderdag hebben we letterlijk zitten wachten op stage tot dat er een vrouw volledige ontsluiting had, tot op het moment dat er een andere vrouw met volledige ontsluiting binnen kwam, dus we dachten, jaa eindelijk iets te doen.. Dus niet.. bleek dat er Filipijnse trainees waren die opgeroepen moesten worden als er een bevalling was. Ja daar ging mijn mooie multipara bevalling, het was namelijk een 5e kindje. Dus ineens stond de verloskamer vol met 8 trainees waarvan de één de bevalling deed (ze wist niet wat ze moest doen, en niemand hielp haar dus dat was dan wel weer zielig) en de andere 7 er omheen stonden te roepen en te doen. Ik zag dat de vliezen nog niet gebroken waren, gezien het kindje al zo erg was ingedaald, dat ook de inwendige spildraai al is gebeurd en dus het hoofdje al zichtbaar was met vliezen eromheen. Maar helaas brak de dokter op dat moment net de vliezen, anders hadden we een geboorte gehad waarbij het vlies er nog omheen zat. Dus dat vonden wij wel jammer. Toen de baby net geboren was, was die andere vrouw met een 8e kindje ook volledig, maar nee helaas gezien er 8 van die trainees waren, mochten we deze ook niet doen. Anders hadden we beide een hele mooie bevalling kunnen doen deze dag.
Vrijdag heb ik een dagje op de NICU gewerkt. Super interessant! De NICU is zo ongeveer 2 a 3 keer zo groot als de verloskamer en is verdeeld in de high/medicumcare en intensieve care.
Er zijn 3 couveuses in het hele ziekenhuis, dus als die 3 bezet zijn wordt er de baby die het beste is, in een normaal bedje gelegd om plaats te maken voor de andere. De CPAP en ventilatie gebeurt hier handmatig. De vader of moeder zit er de hele dag naast om dit te doen. Dit zou in NL/B nooit voorkomen. Ook de stroom viel 2 keer uit, waardoor de verpleegkundigen ineens bij alle baby’s de gloeilampen die als warmtebron werken bij de baby’s vandaan te halen en alle monitoren gingen uit, net op dat moment dat een baby een in een dip zat en geaspireerd moest worden die een asfyxie bij de geboorte had gehad(ernstig zuurstoftekort).
Ik ben veel te weten gekomen over hoe het hier werkt en wat ze hier kunnen doen voor te vroeg geboren kinderen en zieke kinderen. Gezien ik ook ervaring heb op de neonatologie van mijn stages in Nl en B vonden ze dat erg interessant. Mijn supervisor gaf die avond ook aan dat dit de eerste keer was dat ze het toestonden dat een verloskundige student een dag mee mocht werken op de afdeling. Dus ik zei al, dat ze interessant reageerden op mijn achtergrond als verpleegkundige dat het misschien daar iets mee te maken had.
Ik heb ook super leuke gesprekken gehad met de verpleegkundigen en ik voelde mij daar zo welkom dat ik nog wel een keer terug zou willen, maar ik heb nog een week dus dat gaat niet lukken.
Ook heb ik een tijdje met een moeder gepraat die 39 jaar was en dit haar eerste kindje was die veel te vroeg was geboren. En met een moeder die ik heb geholpen met kangaroeen waarbij haar 6e kindje te vroeg was geboren, maar 2 levende kinderen had. Er waren er dus 3 van de 6 overleden. Toen ik naar huis ging, heb ik hun beiden het beste gewenst en ik hoop echt dat hun baby’s snel beter worden en lekker mee naar huis kunnen.
Ik zag ook veel dysmature baby’s (te laag geboortegewicht voor de zwangerschapsduur), waarbij ik gevraagd heb hoe dat kan hier omdat het mij opviel dat er ook veel vroeggeboorten zijn. De verpleegkundige gaf aan dat dat komt door de slechte omstandigheden waarin de mensen leven, het weinige geld dat ze hebben en ze moeten hard werken voor hun geld. Zelfs kinderen kunnen niet naar school omdat ze moeten werken om het gezin te kunnen onderhouden.
Die avond zijn we met Alwin (onze supervisor van stage) gaan eten, dat was lekker en gezellig. Dit weekend blijven we lekker thuis en moeten we aan school werken, maar ook nog lekker op het dakterras zitten. Want het einde nadert, dus wordt het tijd voor het eindreflectieverslag en allerlei papieren in orde maken die getekend moeten worden voor school en de beurs.
Nu toch echt de laatste week is aangebroken, want volgende week rond deze tijd zijn we al in Manilla, ga je steeds meer denken, wat zal ik dit missen. Ik ben nu zo gewend aan het leven hier, naar stage met de Jeepney, even naar SM city centre met de trycicle en deze temperatuur. Het grappige is dat je merkt dat de trycicle bestuurders al weten waar je naar toe wilt, dus vaak hoef je dat al niet eens meer te zeggen en de jeepneys stoppen vaak zelf al voor het hosptial. Dat je dan toch ook wel weer gaat beseffen hoe bijzonder deze tijd is. Het enigste dat ik niet ga missen is de vele maaltijden met rijst. Maar echt wel het eten van Gerry, want dat is echt voortreffelijk. Moet er denk ik wel weer aan wennen thuis om zelf de boodschappen te doen en te koken.
Ik ga dus nog even genieten van de laatste week hier en de verjaardagen missen van Rosa, m’n moeder en m’n opa. Misschien help ik dan wel een baby ter wereld;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
