De eerste paar dagen
Blijf op de hoogte en volg Muriël
06 Februari 2017 | Filipijnen, Iloilo
Ik zeg wel de eerste paar dagen, maar het voelt alsof we hier al weken zijn.
Vrijdag was het dan zover, onze vertrekdag. Na donderdagavond mijn laatste handbaltraining en drankje te hebben gedaan, was het vrijdagochtend en tijd voor de laatste dingentjes. We zijn al die middag vertrokken omdat we eerst nog even langs rudie in het ziekenhuis gingen, vervolgens gingen we door naar schiphol. Even wat gegeten en op zoek naar Bo en de vertrekhal. Het afscheid was weer even moeilijk maar eindelijk gingen we dan ons avontuur aan.
De reis was in een paar woorden: lang, vermoeiend, vertraagd en weinig slaap. De overstap in Dubai hebben we gedeeltelijk op de ligstoelen doorgebracht. Op naar onze volgende vlucht. Deze vlucht was de langste en juist bij de langste lukte het mij niet om te slapen. Na 20 min. was het over. Dus maar films gekeken. Inmiddels was het al zondagochtend toen we landden op Manilla. We hadden een overstaptijd van 3 uur en dus even tijd om alles te vinden opnieuw in te checken en naar de gate te lopen. (Dat dachten we) maar het vliegveld in Manilla is zoo groot dat we verkeerd zijn gelopen. Uiteindelijk kwamen we aan bij philpphine airlines van terminal 3. Maar we moeten terminal 2 hebben en dat was dus aan de hele andere kant. Uiteindelijk hebben we de transfer gevonden en moesten we nog wachten totdat de bus ging want die gaat om het half uur. Vervolgens bij het inchecken hoorden we dat onze vlucht vertraagd was met jawel 2/3 uur. Dus maar weer wachten. Maar het duurde te lang en we waren zo moe dat we al bijna sliepen, maar elke keer wakker schrokken omdat op dat moment er omgeroepen kon worden wanneer we konden boarden. Dus ja we waren erg moe, gezien we 2 hele nachten hebben overgeslagen en ook nog eens 7 uur verschil in tijd hebben.
Maar uiteindelijk kwamen we aan in Iloilo en waren onze koffers er gelukkig ook. Dat ging allemaal heel snel want het is een klein vliegveld en dus konden we ook gemakkelijk de mensen van work the world vinden die ons kwamen ophalen.
Toen we aankwamen was het direct al warm(30 graden) dus dat was even een aanpassing.
Aangekomen in het huis kregen we eerst een welkomstdiner for 2, een heerlijke sandwich. Daar waren we wel aan toe ondertussen. Daarna hebben we een rondleiding gehad en konden we lekker gaan slapen. Al was het wel even wennen in de warmte te slapen, maar omdat we zo moe waren was dat geen probleem. Ohja de ventilatoren voor ons bed zijn onze helden, want ook ’s nachts is het min. 24 graden. (Niet dat, dat helpt bij een jetlag maar oke. De eerste nacht was ik om 03.00 uur klaarwakker, de 2e nacht om 04.00 uur en de 3e nacht om 06.00, maar toen had ik weer moeite met inslapen. Die 7 uur verschil merk je toch echt wel. Dus hopelijk slaap ik deze week beter want muziek luisteren en lezen helpen niet meer om in slaap te komen. We hebben dan ook deze week aangegeven dan ook nog geen nachten te doen, want dan kunnen we weer opnieuw beginnen).
Daarna hebben we kennis gemaakt met Meg. Zij is een geneeskunde student uit Engeland en zijn we samen met haar een rondje gaan lopen om de buurt een beetje te verkennen.
Tijdens het lekkere eten hebben we de andere studenten leren kennen.
Maandag was onze oriëntatiedag waarbij we eerst werden voorgesteld voor het ziekenhuis en daarna een rondleiding kregen. Het is een heel groot ziekenhuis met afdelingen voor vrouwen en mannen apart. Het is een oud gebouw met veel gangen in de open lucht.
Daarna gingen we the citytour doen en wennen aan het verkeer zoals hoe met de jeepney en the tricyle te gaan. Onze lunch was ons eerste Filipijnse eten, wel even wennen maar wel lekker!
Vervolgens naar het winkelcentrum om een filipijnse simkaart te halen, waar je op het eerste gezicht alleen maar eten kunt krijgen, want overal waar je hier komt kun je wel eten halen. Dat is hier heel belangrijk. Ook op stage vragen ze elke keer of we al ontbijt hebben gehad anders konden we zo rijst mee eten. Want ja rijst wordt hier geserveerd als ontbijt, lunch en diner. Maar gelukkig hebben wij hier in huis niet elke dag rijst, want dat verveelt ook wel snel;)
Na stage is er tijd voor ontspanning zoals in het shopping centre (waar ze merendeels alleen maar eten verkopen) of lekker afkoelen in het zwembad of andere vrijetijdsbestedingen.
De eerste dag in the deliveryroom was apart. We hebben een heftige bevalling gezien waarbij ze keiharde fundusdruk geven(druk op de bovenkant van de baarmoeder) terwijl dat in onze ogen helemaal niet nodig was. Dus dat was wel even een momentje dat ik dacht ehm oke. Ze laten hier de vrouwen net zo lang in the labourroom tot het hoofdje zichtbaar wordt en dan snel naar the deliveryroom voor de geboorte. Dus het gaat allemaal heel snel vanaf dan. Terwijl wij in België/NL het gedeelte van de arbeid ook in de verloskamers begeleiden. Het is ook zo raar dat ze tijdens de arbeid heel weinig aandacht besteden aan de vrouwen in arbeid. Af en toe eens een vaginaal onderzoek en de foetale harttonen en dat was het. Terwijl ik dacht kan ik niet even masseren, ademhalingsoefeningen of andere relaxatietechnieken uitvoeren. Maar dat is dan lastig omdat je ziet dat dit hier helemaal niet gebeurd. Dat komt vast nog wel. De vrouw moet het hier ook helemaal alleen doen, er is geen partner of ander familielid bij de vrouw om haar te ondersteunen. Als je in de labour room bent (zon 2,5x7 meter) zie je dus alleen maar vrouwen die in arbeid zijn verdeeld over 3 bedden. Het komt dus vaak voor dat er bijv. 6 vrouwen in labour zijn die worden verdeeld over 3 bedden.
Het ontwikkelen van de placenta gebeurt hier in wat wij een manuele placentaverwijdering noemen. In BE/NL gebeurt dit onder lokale verdoving in de Ok, maar hier doen ze het gewoon zonder verdoving terwijl de vrouw verkrampt van de pijn in de verloskamer.
Oh het is hier trouwens ook geen uitzondering dat er 2 mensen of zelfs 3 tegelijk bevallen. Van de week gingen we van links naar rechts en weer naar links. Heel apart om mee te maken omdat we thuis één vrouw in één verloskamer begeleiden.
Donderdag stonden we een dagje op de OB-ward (kraamafdeling). Niet onze eerste keus natuurlijk, maar dat was ook leuk! Leuke mensen en heel veel kraamvrouwen en baby’s. We hebben vaccinaties gezien. Het blijkt dat deze mensen deze vaccinaties gratis krijgen, omdat het een public hospital is. Dat is echt fijn voor hun, want de meeste mensen hier hebben echt geen geld om dit soort dingen te betalen.
Het is één grote ward met zon ongeveer 76 vrouwen en baby’s. Soms wel >100. De vrouwen moeten hun bed delen. Dus op 1 bed liggen standaard 2 kraamvrouwen, 2 baby’s en soms 3. Als ik daar zou moeten liggen zou ik het daar nog geen dag uithouden…Het is wel gezellig daar, want we hebben overal een beetje staan praten met de patiënten en dan hoor je verschillende verhalen en sommige zijn best heftig!
Ik ben ook in contact gekomen met een moeder van een kraamvrouw die als verloskundige werkt in een andere stad. Dus dat was wel leuk om mee te praten.
Iedereen vind het hier ook knap en leuk dat ik al verpleegkundige ben en nu verloskunde doe, want ja dat komt ook ter sprake wat wij hier doen zeg maar. De mensen zijn hier dus erg vriendelijk.
Met zoveel vrouwen en baby’s zou je denken dat het daar één grote chaos is, maar nee dat is het zeker niet. De bedden zijn verdeeld in rijen. Rij 1 is de sectio (keizersnede) met complicaties, rij 2 sectio zonder complicaties, rij 3 normale bevalling met complicaties en de andere rijen normale bevallingen zonder complicaties.
Ze geven hier ook alleen borstvoeding, fles- en kunstvoeding is verboden. Daarom is er in het ziekenhuis een melkbank waar de moeder hun moedermelk kunnen doneren om aan kindjes te geven die het nodig hebben(zoals in het geval van de situatie hieronder waarbij de moeder is overleden).
Vrijdag was het dan zover: mijn eerste Filipijnse bevalling Dat was wel even spannend, helemaal omdat als er een bevalling is er letterlijk iedereen bij komt staan (midwifes, doctors, 4 nurse students en 4 midwifestudents met hun begeleider and Bodine of course).
Maar tijdens de bevalling had ik eigenlijk alleen maar oog voor wat ik aan het doen was en hij ging goed! Ik bedacht mij later eigenlijk dat iedereen er om heen stond. Dus hopen op meer!
Dus een goed begin van mijn weekend! Het weekend hebben we doorgebracht in Antique. Dat is 4 uur rijden van onze plek. Het was in één woord geweldig! We hebben the zippline gedaan over de river, zo gaaf! Later zijn we door de jungle geklommen naar de watervallen waar we in gezwommen hebben. Heel apart om te doen, maar zo leuk! Vervolgens hebben we heerlijk geluncht in de rivier, ja letterlijk in de rivier aan een tafel met een parasolletje. Het was een typisch filipijnse lunch met als desert verse ananas en meloen en jawel speciaal voor ons uit de boom gehaald cocosnoten met cocosmelk! Met als placemets de bananenbladeren. De echte net zoals in expeditie robinson
Na de lunch hebben we ons vermaakt in de hot tubs. Heerlijke tubs met warm water en soort kruidenbladeren. Daar werd je heel ontspannen van met een uitzicht over de rivier en bergen. De perfecte zaterdagmiddagactiviteit
Zondag zijn we weer terug gekomen in Iloilo en heb ik mijn verslagen voor school bijgewerkt, want ja dat moet helaas ook gebeuren. Na het eten nog even beneden met een aantal meiden zitten praten en vandaag is onze 2e stageweek begonnen. Dus ik ben benieuwd wat ik deze week ga tegen komen.
Vandaag hoorden we dat we dat er zaterdag een kraamvrouw is overleden door een hypovolemische shock. De baby ligt nu nog in the observatieroom, die waarschijnlijk geadopteerd gaat worden. Dit omdat de vader niet voor het kindje kan zorgen. De vader heeft thuis nog 4 andere kinderen tot 12 jaar en er is geen geld en speciale zorgen om voor dit kindje te zorgen. Dus is het kindje beter af bij een adoptiegezin. Toen wij dit hoorde, waren wij best wel geschrokken omdat in NL/BE er gelijk actie wordt ondernomen bij een hypovolemische shock en overlijden bijna nooit voorkomt. Het is ook zo zielig voor die familie, dat wij ook dachten van ooh kunnen wij hem niet meenemen. Maar nee dat kan helaas ook niet. Dit is de realiteit hier.
Vandaag zaten we even te praten en ineens zagen we een muis in de verloskamer rennen. We hadden echt zoiets van okee, we moeten ons wel hier omkleden i.v.m. steriliteit (logisch), maar er lopen hier wel muizen rond.
Nou lieve mensen dit was even een eerste update. Ik ben benieuwd hoe het verder zal gaan want er is op stage wat verwarring wat betreft de hands-on/off situatie gezien een andere student heeft gezegd dat zij hands-off (alleen observeren) was, maar wij moeten dus zeker hands-on (actief meewerken, technische handelingen en bevallingen doen ed.). doen om onze stage te kunnen halen en ons aantal bevallingen te halen. Dus het verschilt per dokter of je de bevalling mag doen of alleen mag observeren. Tot nu toe heb ik alleen vrijdag een bevalling zelf kunnen doen en Bo helaas nog niet. Dus hopelijk na ons gesprek met onze programme manager vanaf morgen wel weer.
Vrijdag was het dan zover, onze vertrekdag. Na donderdagavond mijn laatste handbaltraining en drankje te hebben gedaan, was het vrijdagochtend en tijd voor de laatste dingentjes. We zijn al die middag vertrokken omdat we eerst nog even langs rudie in het ziekenhuis gingen, vervolgens gingen we door naar schiphol. Even wat gegeten en op zoek naar Bo en de vertrekhal. Het afscheid was weer even moeilijk maar eindelijk gingen we dan ons avontuur aan.
De reis was in een paar woorden: lang, vermoeiend, vertraagd en weinig slaap. De overstap in Dubai hebben we gedeeltelijk op de ligstoelen doorgebracht. Op naar onze volgende vlucht. Deze vlucht was de langste en juist bij de langste lukte het mij niet om te slapen. Na 20 min. was het over. Dus maar films gekeken. Inmiddels was het al zondagochtend toen we landden op Manilla. We hadden een overstaptijd van 3 uur en dus even tijd om alles te vinden opnieuw in te checken en naar de gate te lopen. (Dat dachten we) maar het vliegveld in Manilla is zoo groot dat we verkeerd zijn gelopen. Uiteindelijk kwamen we aan bij philpphine airlines van terminal 3. Maar we moeten terminal 2 hebben en dat was dus aan de hele andere kant. Uiteindelijk hebben we de transfer gevonden en moesten we nog wachten totdat de bus ging want die gaat om het half uur. Vervolgens bij het inchecken hoorden we dat onze vlucht vertraagd was met jawel 2/3 uur. Dus maar weer wachten. Maar het duurde te lang en we waren zo moe dat we al bijna sliepen, maar elke keer wakker schrokken omdat op dat moment er omgeroepen kon worden wanneer we konden boarden. Dus ja we waren erg moe, gezien we 2 hele nachten hebben overgeslagen en ook nog eens 7 uur verschil in tijd hebben.
Maar uiteindelijk kwamen we aan in Iloilo en waren onze koffers er gelukkig ook. Dat ging allemaal heel snel want het is een klein vliegveld en dus konden we ook gemakkelijk de mensen van work the world vinden die ons kwamen ophalen.
Toen we aankwamen was het direct al warm(30 graden) dus dat was even een aanpassing.
Aangekomen in het huis kregen we eerst een welkomstdiner for 2, een heerlijke sandwich. Daar waren we wel aan toe ondertussen. Daarna hebben we een rondleiding gehad en konden we lekker gaan slapen. Al was het wel even wennen in de warmte te slapen, maar omdat we zo moe waren was dat geen probleem. Ohja de ventilatoren voor ons bed zijn onze helden, want ook ’s nachts is het min. 24 graden. (Niet dat, dat helpt bij een jetlag maar oke. De eerste nacht was ik om 03.00 uur klaarwakker, de 2e nacht om 04.00 uur en de 3e nacht om 06.00, maar toen had ik weer moeite met inslapen. Die 7 uur verschil merk je toch echt wel. Dus hopelijk slaap ik deze week beter want muziek luisteren en lezen helpen niet meer om in slaap te komen. We hebben dan ook deze week aangegeven dan ook nog geen nachten te doen, want dan kunnen we weer opnieuw beginnen).
Daarna hebben we kennis gemaakt met Meg. Zij is een geneeskunde student uit Engeland en zijn we samen met haar een rondje gaan lopen om de buurt een beetje te verkennen.
Tijdens het lekkere eten hebben we de andere studenten leren kennen.
Maandag was onze oriëntatiedag waarbij we eerst werden voorgesteld voor het ziekenhuis en daarna een rondleiding kregen. Het is een heel groot ziekenhuis met afdelingen voor vrouwen en mannen apart. Het is een oud gebouw met veel gangen in de open lucht.
Daarna gingen we the citytour doen en wennen aan het verkeer zoals hoe met de jeepney en the tricyle te gaan. Onze lunch was ons eerste Filipijnse eten, wel even wennen maar wel lekker!
Vervolgens naar het winkelcentrum om een filipijnse simkaart te halen, waar je op het eerste gezicht alleen maar eten kunt krijgen, want overal waar je hier komt kun je wel eten halen. Dat is hier heel belangrijk. Ook op stage vragen ze elke keer of we al ontbijt hebben gehad anders konden we zo rijst mee eten. Want ja rijst wordt hier geserveerd als ontbijt, lunch en diner. Maar gelukkig hebben wij hier in huis niet elke dag rijst, want dat verveelt ook wel snel;)
Na stage is er tijd voor ontspanning zoals in het shopping centre (waar ze merendeels alleen maar eten verkopen) of lekker afkoelen in het zwembad of andere vrijetijdsbestedingen.
De eerste dag in the deliveryroom was apart. We hebben een heftige bevalling gezien waarbij ze keiharde fundusdruk geven(druk op de bovenkant van de baarmoeder) terwijl dat in onze ogen helemaal niet nodig was. Dus dat was wel even een momentje dat ik dacht ehm oke. Ze laten hier de vrouwen net zo lang in the labourroom tot het hoofdje zichtbaar wordt en dan snel naar the deliveryroom voor de geboorte. Dus het gaat allemaal heel snel vanaf dan. Terwijl wij in België/NL het gedeelte van de arbeid ook in de verloskamers begeleiden. Het is ook zo raar dat ze tijdens de arbeid heel weinig aandacht besteden aan de vrouwen in arbeid. Af en toe eens een vaginaal onderzoek en de foetale harttonen en dat was het. Terwijl ik dacht kan ik niet even masseren, ademhalingsoefeningen of andere relaxatietechnieken uitvoeren. Maar dat is dan lastig omdat je ziet dat dit hier helemaal niet gebeurd. Dat komt vast nog wel. De vrouw moet het hier ook helemaal alleen doen, er is geen partner of ander familielid bij de vrouw om haar te ondersteunen. Als je in de labour room bent (zon 2,5x7 meter) zie je dus alleen maar vrouwen die in arbeid zijn verdeeld over 3 bedden. Het komt dus vaak voor dat er bijv. 6 vrouwen in labour zijn die worden verdeeld over 3 bedden.
Het ontwikkelen van de placenta gebeurt hier in wat wij een manuele placentaverwijdering noemen. In BE/NL gebeurt dit onder lokale verdoving in de Ok, maar hier doen ze het gewoon zonder verdoving terwijl de vrouw verkrampt van de pijn in de verloskamer.
Oh het is hier trouwens ook geen uitzondering dat er 2 mensen of zelfs 3 tegelijk bevallen. Van de week gingen we van links naar rechts en weer naar links. Heel apart om mee te maken omdat we thuis één vrouw in één verloskamer begeleiden.
Donderdag stonden we een dagje op de OB-ward (kraamafdeling). Niet onze eerste keus natuurlijk, maar dat was ook leuk! Leuke mensen en heel veel kraamvrouwen en baby’s. We hebben vaccinaties gezien. Het blijkt dat deze mensen deze vaccinaties gratis krijgen, omdat het een public hospital is. Dat is echt fijn voor hun, want de meeste mensen hier hebben echt geen geld om dit soort dingen te betalen.
Het is één grote ward met zon ongeveer 76 vrouwen en baby’s. Soms wel >100. De vrouwen moeten hun bed delen. Dus op 1 bed liggen standaard 2 kraamvrouwen, 2 baby’s en soms 3. Als ik daar zou moeten liggen zou ik het daar nog geen dag uithouden…Het is wel gezellig daar, want we hebben overal een beetje staan praten met de patiënten en dan hoor je verschillende verhalen en sommige zijn best heftig!
Ik ben ook in contact gekomen met een moeder van een kraamvrouw die als verloskundige werkt in een andere stad. Dus dat was wel leuk om mee te praten.
Iedereen vind het hier ook knap en leuk dat ik al verpleegkundige ben en nu verloskunde doe, want ja dat komt ook ter sprake wat wij hier doen zeg maar. De mensen zijn hier dus erg vriendelijk.
Met zoveel vrouwen en baby’s zou je denken dat het daar één grote chaos is, maar nee dat is het zeker niet. De bedden zijn verdeeld in rijen. Rij 1 is de sectio (keizersnede) met complicaties, rij 2 sectio zonder complicaties, rij 3 normale bevalling met complicaties en de andere rijen normale bevallingen zonder complicaties.
Ze geven hier ook alleen borstvoeding, fles- en kunstvoeding is verboden. Daarom is er in het ziekenhuis een melkbank waar de moeder hun moedermelk kunnen doneren om aan kindjes te geven die het nodig hebben(zoals in het geval van de situatie hieronder waarbij de moeder is overleden).
Vrijdag was het dan zover: mijn eerste Filipijnse bevalling Dat was wel even spannend, helemaal omdat als er een bevalling is er letterlijk iedereen bij komt staan (midwifes, doctors, 4 nurse students en 4 midwifestudents met hun begeleider and Bodine of course).
Maar tijdens de bevalling had ik eigenlijk alleen maar oog voor wat ik aan het doen was en hij ging goed! Ik bedacht mij later eigenlijk dat iedereen er om heen stond. Dus hopen op meer!
Dus een goed begin van mijn weekend! Het weekend hebben we doorgebracht in Antique. Dat is 4 uur rijden van onze plek. Het was in één woord geweldig! We hebben the zippline gedaan over de river, zo gaaf! Later zijn we door de jungle geklommen naar de watervallen waar we in gezwommen hebben. Heel apart om te doen, maar zo leuk! Vervolgens hebben we heerlijk geluncht in de rivier, ja letterlijk in de rivier aan een tafel met een parasolletje. Het was een typisch filipijnse lunch met als desert verse ananas en meloen en jawel speciaal voor ons uit de boom gehaald cocosnoten met cocosmelk! Met als placemets de bananenbladeren. De echte net zoals in expeditie robinson
Na de lunch hebben we ons vermaakt in de hot tubs. Heerlijke tubs met warm water en soort kruidenbladeren. Daar werd je heel ontspannen van met een uitzicht over de rivier en bergen. De perfecte zaterdagmiddagactiviteit
Zondag zijn we weer terug gekomen in Iloilo en heb ik mijn verslagen voor school bijgewerkt, want ja dat moet helaas ook gebeuren. Na het eten nog even beneden met een aantal meiden zitten praten en vandaag is onze 2e stageweek begonnen. Dus ik ben benieuwd wat ik deze week ga tegen komen.
Vandaag hoorden we dat we dat er zaterdag een kraamvrouw is overleden door een hypovolemische shock. De baby ligt nu nog in the observatieroom, die waarschijnlijk geadopteerd gaat worden. Dit omdat de vader niet voor het kindje kan zorgen. De vader heeft thuis nog 4 andere kinderen tot 12 jaar en er is geen geld en speciale zorgen om voor dit kindje te zorgen. Dus is het kindje beter af bij een adoptiegezin. Toen wij dit hoorde, waren wij best wel geschrokken omdat in NL/BE er gelijk actie wordt ondernomen bij een hypovolemische shock en overlijden bijna nooit voorkomt. Het is ook zo zielig voor die familie, dat wij ook dachten van ooh kunnen wij hem niet meenemen. Maar nee dat kan helaas ook niet. Dit is de realiteit hier.
Vandaag zaten we even te praten en ineens zagen we een muis in de verloskamer rennen. We hadden echt zoiets van okee, we moeten ons wel hier omkleden i.v.m. steriliteit (logisch), maar er lopen hier wel muizen rond.
Nou lieve mensen dit was even een eerste update. Ik ben benieuwd hoe het verder zal gaan want er is op stage wat verwarring wat betreft de hands-on/off situatie gezien een andere student heeft gezegd dat zij hands-off (alleen observeren) was, maar wij moeten dus zeker hands-on (actief meewerken, technische handelingen en bevallingen doen ed.). doen om onze stage te kunnen halen en ons aantal bevallingen te halen. Dus het verschilt per dokter of je de bevalling mag doen of alleen mag observeren. Tot nu toe heb ik alleen vrijdag een bevalling zelf kunnen doen en Bo helaas nog niet. Dus hopelijk na ons gesprek met onze programme manager vanaf morgen wel weer.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
