3e, 4e en 5e week

De derde week is er niet zo veel gebeurd. Op stage waren er maandag en dinsdag audits, waardoor iedereen super druk was om alles schoon, opgeruimd en netjes te krijgen. Overal nieuwe naambordjes, de vloer werd constant geveegd en gedweild. Er werd dus ook niet zo veel aandacht aan ons besteedt en als we vroegen of we iets konden doen om te helpen, kregen we het antwoord nee, blijf maar bij de patiënt (Als die er al was, want het was een hele rustige week). Dus deze 2 dagen ook geen bevallingen, zelfs geen vrouwen die in arbeid waren.
Woensdag of donderdag ik weet het niet meer heb ik in ieder geval mijn enigste bevalling van deze week kunnen doen. Weer een jongetje. Dus dat was wel weer even leuk:). Daarna was het weer rustig en hadden we weer niets te doen. Dus ben ik maar naar de observatiekamer gegaan, waar de baby’s komen te liggen na de bevalling of als ze observatie nodig hebben. Er lag een 26 weken oude baby met zuurstoftoediening. Naar aanleiding van een paar vragen van mij kreeg ik een hele leuk conversatie met die verpleegkundige. Ze reageerde helemaal enthousiast dat ik in NL ook op de neonatologie heb gewerkt en vroeg hoe wij er mee omgingen. Ik ben dus veel te weten gekomen over de levenskansen van een premature baby hier in de Filipijnen, dat het van veel afhankelijk is. Misschien dat ik hier nog wel een dagje mee ga lopen op de NICU. Lijkt mij namelijk super interessant.
De laatste dag van de week was er zoals de gehele week niks. Dus we hebben de verloskundige maar geholpen om katoen te vouwen in gazen. Heel dom, maar nuttig werk;) Totdat we ineens verschillende mensen hoorden roepen en een schreeuwende vrouw hoorde. Dus wij er natuurlijk direct naar toe en bleek dat ze volledige ontsluiting had en dus direct op het verlosbed kon plaats nemen. Het bleek het meisje te zijn die vorige week ter observatie hier heeft gelegen die waarschijnlijk misbruikt is geweest en daarvan zwanger is geraakt.
De bevalling ging dan ook snel en het bleek een prematuurtje van ong. 28/29 weken te zijn. Omdat Bodine aan de beurt was om de bevalling te doen, heb ik mijn kans gepakt om de eerste zorgen op mij te nemen. Normaal zijn er Filipijnse studenten die dat doen, maar die waren er vandaag niet. Dus ben ik aan de slag gegaan met meten, wegen, controles uitvoeren ed. Het prematuurtje was 1.180kg. Dus kun je voorstellen, een heel fragiel baby’tje, maar gelukkig ademde hij goed. Natuurlijk had hij wel zuurstof nodig, maar hij kon in ieder geval zelf ademen.
Die middag en de volgende dag zijn we constant bezig geweest met onze reflecties digitaal te verwerken. Nou het was echt niet leuk meer en het is vermoeiender dan een dienst draaien. Dat heeft uiteindelijk geleidt naar een korte vrijdagavond, want ik was zo moe dat ik al bijna op de bank in de gezamenlijke ruimte in slaap viel. (Ook een beetje doordat we donderdag na de bbqnight nog zijn uitgeweest..) Dus ja tijd voor bed.
Zaterdag konden we tot 7.15 uur uitslapen, maar dat haalde ik toch echt niet. Ik zou met Bodine, Christina en Maria naar het eiland Guimaras gaan. Na een taxi, boot, hobbelige jeepney en een tricyle verder kwamen we aan bij ons resort.
Vanuit daar zijn Bodine en ik de island hopping gaan doen in onze privéboot. Zon zelfde bootje als in expeditie robinson, gezien we beide fan zijn van dat programma was dat wel grappig. We zijn naar verschillende mooie eilanden geweest. Ook een platform van bamboes met daartussen vierkante netten met vissen. Het was een soort visreservaat. Dat was wel leuk om te zien maar het mooiste moest nog komen. We kwamen bij een cave-island, waar je naar binnen kon zwemmen. Heel mooi. Toen weer in de boot en naar een andere heel mooi eiland waar we gesnorkeld hebben. Dat was echt super gaaf in het heldere blauwe water. Ons laatste eiland was ook een plaatje. Onze gids heeft ons daar de mooiste plekjes laten zien met super uitzicht. Weer terug in het resort hebben we samen met Christina en Maria gelunched en daarna de middag lekker aan het strand gelegen. Zondag moesten we natuurlijk de mango-pizza uitproberen waar het eiland een beetje om bekend staat en waar we het al weken over hebben. En hij was echt lekker! Heel apart, maar lekker!
Zondag waren we dan ook redelijk optijd weer terug in Iloilo, waar ik ’s avonds mijn avond met een aantal meiden heb doorgebracht met Jungle-speed en uno.
Maandag begonnen onze night-shifts, dus overdag de was gedaan (moeten we hier handmatig doen, dus daar ben je wel even mee bezig), onze reisplannen verder uitgezocht voor de weekenden en lekker niks.
Onze eerste nacht was een goede We hebben nu eindelijk duidelijkheid over de hands-on situatie. En na 3 weken er voor vechten is het ons gelukt en mogen we volledig hands-on. Door ons is het contract veranderd zodat er ruimte is voor hands-on. Dus dat was super nieuws!
Toen we op de afdeling kwamen kwam er al snel een baby van een keizersnede waarbij Bo en ik samen de eerste zorgen konden doen. Daarna heb ik een bevalling gedaan en heeft Bo de eerste zorgen gedaan en daarna andersom. Tussen de bevallingen door hebben we een gazen gevouwen, nu in een andere vorm voor een ander doel. Wat ze hier wel niet allemaal kunnen maken met gazen, je staat er versteld van, maar inmiddels hebben we dus al verschillende dingen geleerd. Toen ik aangaf dat ik hier heel goed leer hoe creatief te zijn, moesten ze lachen en vroegen hoe wij het thuis deden. Dat leverde leuke gesprekken op. Toen hoorde we ineens een harde schreeuw en iedereen inclusief wij stonden direct op om alles in orde te maken voor de bevaling. Daarna was het weer rustig.
Dinsdag moesten we al weer optijd er uit, omdat we ons visum moesten verlengen. Niet dat ik lang kon slapen, zoals gewoonlijk. Maar toch was het fijn geweest om iets langer te kunnen blijven liggen na een nightshift. De hele ochtend hebben we in het immigrationoffice gezeten. Stap 1 t/m 5 gingen voorspoedig, maar stap 6 dat duurde lang en dat alleen voor een handtekening. En het stomste is dat wij voor onze laatste 9 dagen opnieuw ons visum moeten verlengen, dus opnieuw een hele ochtend daar moeten zitten.
Na een nacht waarbij er niks, maar dan ook niks te doen was, heb ik die middag erna een hele goede complete bevalling kunnen doen. Er was een dokter die wij nog niet gezien hadden en zij ons dus ook niet kende. Toen ik vroeg of ik de bevalling mee mocht helpen, zei ze natuurlijk. Ze vroeg hoeveel ik er al gedaan had, en zei toen. ’’Doe het maar’’. Dus ik dacht okee dat had ik niet verwacht gezien we de afgelopen 3 weken met moeite bevallingen konden doen. Maar oke die ging dus heel goed, wel met een navelstrengomstrengeling maar dat was zo opgelost. De doctor gaf een aantal keer aan dat ik het heel goed gedaan had en ze was helemaal verbaasd, ze hoefde niet eens te helpen. Verbaasd omdat je hier als verloskundige alleen assisteert bij de bevalling en de bevalling zelf niet uitvoert. In mijn ogen zou je dan in NL net zo goed de obstetrieverpleegkundige opleiding kunnen doen, dan ben je er ook. Daarna wilde ze ook heel graag weten wie ik was ed. Daarna heb ik nog de eerste zorgen gedaan bij de baby. Ik vond het erg fijn dat ze vertrouwen in mij had door mij alles zelfstandig te laten doen, terwijl ze mij nog helemaal niet kende. Ik heb dan ook de nazorg op mij genomen. Dus ik zeg een goede dag al was er daarna niks meer helaas. Dus wachten, en hopen dat er zo plots nog iemand binnenkwam, want in de verloskunde weet je het maar nooit.

De volgende dag is er één vrouw bevallen en daarna heb ik gevraagd of we mee mochten met een keizersnede omdat ik gehoord had dat ze de incisie (snee) anders doen dan in NL/B. Dus ik was daar wel benieuwd naar. Dat was wel interessant om te zien.

Al de hele week werkt de wifi niet, dus onze favoriete programma’s wie is de mol en boer zoekt vrouw moeten we uitstellen. We wachten al de hele week op de laatste 15 minuten van de aflevering.. Inmiddels zijn ook de volgende afleveringen al geweest, dus hopen dat de wifi snel weer werkt maar gelukkig hebben we wel internet op ons Filipijnse nummer, dus we kunnen iig ons sociale leven onderhouden;) De wifi is, samen met de drukte van stage, ook de reden dat dit verhaal zo lang wordt;)

Vrijdag moesten we afscheid nemen van een aantal lieve en leuke meiden want voor hun zat het avontuur er helaas op, dus dat was echt wel jammer. Maar we hebben al uitnodigingen om naar Spanje en Londen te komen, dus wie weet zien we elkaar nog eens.
Afgelopen weekend zijn we met een groep meiden naar Gigantes geweest. Een eilandengroep in het noorden van Panay. Een weekend naar de bijna onbewoonbare wereld met 9 personen op een klein heet kamertje, toilet waarbij je met een emmertje moet doorspoelen(zie je wel vaker hier), geen douche, elektriciteit van 16.00 uur tot 6.00 uur, geen internet, geen bereik, af en toe geen water en geen mosquitonets wat bij mij geresulteerd heeft in 13 of meer muggenbulten..Maar het was het zeker waard! Want het was een super gaaf weekend Zaterdag tijdens de islandhopping hebben we verschillende mooie eilanden bezocht waaronder de blue lagoon. Een eiland van de buitenkant rotsen en aan de binnenkant een meer waarin je kon zwemmen. Heel mooi. En eilanden met een super mooi uitzicht, kort gezegd een paradijsje. Op een paradijselijk eiland hebben we ook gelunchd en daarna lekker een drankje op het strand gedaan. Waarbij we 2 mannen hebben ontmoet van ons resort en daar leuk mee hebben gepraat. Zo kwamen we erachter dat in heel Gigantes geen ziekenhuis is, wel een health center, maar dat de vrouwen een maand voor ze bevallen naar het ‘’vaste land’’ gaan om daar te bevallen. Er zijn geen dokter, verloskundigen, verpleegkundigen en andere medici op het eiland. Dus al snel ontstond er het idee om hier een praktijk op te starten, want je we hebben in onze groep 2 doctors, 3 midwifes and 5 nurses. Dus ja dat kan best;) Ook als er een ongeluk gebeurd met een erge wond of iets dergelijks is er wel een speedboat naar het vaste land maar dat duurt alsnog een uur. Dus ja we hadden wel zoiets, mocht er nu iets gebeuren dan hebben we een probleem al zijn er genoeg deskundigen om ons heen, maar toch;)
Toen ik mij voorstelde aan hun, dachten ze eerst Ariël, maar nee dus nog een keer Muriël.. ‘’Ahh ja maar je lijkt op Ariël de zeemeermin maar dan de blonde variänt, dus vandaar;)’’ dus ja dat was wel grappig. Vooral omdat ik het erna nog een keer hoorde op een andere plek.
Na de islandhopping en de lunch hebben we de cave gelopen met een super mooi uitzicht op zee boven op de cave. Uiteindelijk na veel wandelen en klimmen hebben we de top en het einde bereikt. Met als beloning heel veel muggen beneden door de bomen.
Het hele weekend stond het seafood centraal. Jawel als ontbijt, lunch en diner kregen we seafood en rijst. Mijn favoriete eten…not. Maar ik heb het geprobeerd en nee toch niet mijn keus. We kregen grote krabben, soort oesters, schelpen, zachte romige schelpdingentjes, vis en rijst. Al gauw ontstond het rijstdieet bij iedereen. Dus het was dan ook heerlijk dat Jerry zondagavond een lekkere normale maaltijd heeft bereid, waarvan we allemaal hebben genoten. Olga (die niet meegeweest is) gaf aan dat we zo happy waren. Ik zei zo ‘’it’s from the food’’ and everybody ‘’yes!’’. Na het diner was het tijd voor een heerlijke douche, gezien we die ook het hele weekend niet gezien hadden en er toch wel echt aan toe waren na strand, zon, wind, cave lopen en weinig slaap. Daarna voelde ik mij als herboren en klaar voor een goede nacht. Want maandag is onze 5e werkweek begonnen.

Voor mij begon hij goed met 4 compleet zelfgedane bevallingen in 1 nacht, voor Bo minder want ze was ziek. De volgende dag kwamen er heel veel naar mij toe en vroegen hoorde ik het goed dat je er 4 hebt gedaan? Eh ja;) dus dat was wel grappig, maar het was ook geluk hebben want 2 kwamen er bijna volledig binnen.
De nacht erna was er een vrouw met eclampsie. Dit had ik nog nooit in het echt gezien en op een gegeven moment zag ik dat ze haar aan het vastbinden waren met verbanden aan het bed. Op dat moment had ze geen aanval dus ik vroeg waarom ze dat deden. Dus om haar zelf te beschermen tijdens de tonische aanvallen. Er zou een spoedsectio gebeuren, gezien de hartactie van de baby maar 80 slagen/min was en dus zeker zuurstoftekort had, gezien de placenta ook op de aanvallen reageert. Dat was wel even heftig, maar wel interessant om te zien, omdat ik het tot nu toe alleen vanuit de theorie kende. Ik ben dan ook meegeweest met de spoedsectio en tijdens het voorbereiden en het in slaap brengen kreeg ze weer een aanval. Uiteindelijk heeft de baby het gelukkig gered en ligt de moeder nu nog op de intensive care.
Daarna heb ik nog een bevalling kunnen doen.
Na even geslapen te hebben, had ik weer een PM (middagshift), maar Bo was nog steeds ziek en nog steeds overgeven dus leek het mij verstandig om toch even naar de dokter te gaan, gezien onze gedachte van het verkeerd vallen van het seafood afgelopen weekend en dehydratie. Dus eerst naar de dokter en gelukkig is het niets ernstigs, maar idd voedsel of water waar bacteriën in zaten was de diagnose van de dokter, dus nu heeft ze medicijnen gekregen in de hoop dat het vanaf nu beter gaat.
Daarna ben ik alsnog naar het ziekenhuis gegaan om mijn PM shift te doen.
Er was een bevalling met een al overleden foetus(baby) in de buik waarbij ik heb geassisteerd en waarbij de moeder heel sterk en emotioneel reageerde wat logisch is. Dus dat was wel even een verdrietige situatie en heb ik de vrouw daarin gesteund. Daarna vroeg ik mij af wat er hier gebeurd met baby’s die zijn overleden. Die worden dus meegegeven aan de vader en de familie beslist wat er mee gebeurd of begraven of iets anders, ligt er aan wat ze kunnen betalen.
Daarna heb ik nog een bevalling geassisteerd, want er lag een vrouw in the labourroom die 30 minuten geleden nog maar 6 cm ontsluiting had en nu het hoofdje al geboren was in the dyper. Dus snel alle benodigde spullen gepakt en toen waren ook de schouders en romp geboren.
Daarna heb ik nog gezellig in de keuken zitten praten met de verloskundige en verpleegkundige en ondertussen een baby dmv een spuitje melk gegeven.
Toen ik aangaf dat ik naar huis ging om te eten en om te zien hoe het met Bo ging, vroegen ze ‘’kom je nog terug?’’ ik gaf aan dat ik vanavond maar eens een goede nachtrust moet hebben, gezien ik nachten heb gehad, standaard vroeg wakker ben en niet meer kan slapen en morgen en vrijdag een AM heb. Dus tot morgen! Maar ondanks de weinige uurtjes slaap i love the midwifelife!
Dus mijn leven hier bestaat niet alleen uit reizen en tripjes maken zoals sommige van jullie denken;) Doordeweeks ben ik behoorlijk druk voor stage en met de reflecties en bundels erbij, want dat moet ook elke dag gebeuren helaas. Dus de weekenden lekker ontspannen op mooie plekjes
Tijdens één van de busreizen, heb ik genoten van het mooie uitzicht, maar je komt dan ook aan het denken, want je komt huisjes tegen die echt zoals in een sloppenwijk zijn en dan denk je wat hebben wij het toch goed. Het deed mij ook weer even terug denken aan Kameroen. Dan ga je het leven wat je hebt toch echt wel weer waarderen. Ook om het feit dat als je hier aangeeft wat je als verpleeg- of verloskundige verdient in Nederland is dat zo oneerlijk. Want voor hun klinkt het zoo ontzettend veel, terwijl de levensstandaarden in Nederland zo anders zijn dan hier, maar dat kun je niet uitleggen aan de mensen hier, want die horen alleen maar het grote bedrag, die zij nooit zullen krijgen. Voor ons is het leven hier dan ook goedkoop, bijvoorbeeld een ritje met de jeepney naar het ziekenhuis van ong. 10 a 15 min (ligt er aan welke route hij rijdt) kost 7 peso’s.
Afgelopen maandag was er een jeepney staking (ja niet alleen in België houden ze veel van staken) daardoor was het de hele maandag overdag niks te doen in the deliveryroom omdat de mensen de taxi niet kunnen betalen. Dus toen ik vroeg wat ze dan deden als ze op het punt van bevallen staan. Kreeg ik te horen dat ze dan geen medische zorg hebben of naar een healtcentre gaan waar locale dokters met de bevalling helpen. Dus ja dat is ook een hele andere wereld dan thuis waar iedereen medische zorg kan krijgen en toegankelijk is. Ook al is het een public hospital de weg er naar toe kan soms al te duur zijn om geen medische zorg te kunnen ontvangen.

Inmiddels is week 6 begonnen en hebben we heel eventjes wifi gehad om vervolgens het nu alweer niet meer te doen. Dus daar balen we wel van, want eigenlijk zouden we onze bundel moeten sturen naar school, maar zonder wifi, geen bundel. En zonder wifi geen wie is de mol..dus mensen over een aantal weken weten we vast wie de mol is;) Maar gelukkig konden we dmv Richard’s tijdelijke bundel onze bundel sturen, dus dat probleem is opgelost.