Elke dag is anders

Wat een bijzondere, rare, mooie, aparte, onvoorstelbare momenten

Dat zijn woorden die jullie misschien begrijpen als jullie dit verhaal gelezen hebben..

Ons eerste weekend in Shisong verliep rustig. Nadat Kaylee en Anouk vrijdag ziek waren, was het vanaf zaterdag de beurt aan Erinn. En vanaf zondagavond begon Lisa ook Maar nu inmiddels alweer een week later zijn ze allemaal weer redelijk beter gelukkig!
De zaterdag besloten we om een beginnetje te maken aan ons verslag van Unit 1. Dus we zaten lekker buiten er aan te werken. De rest van de middag hebben we lekker niks gedaan, want we vonden wel dat dat mocht na zon eerste week.
Esther en ik hadden donderdag tijdens de shift een leuk gesprek over de kerk met een zuster. Die vertelde ons dat er elke zondagochtend twee missen waren. Dus wij dachten misschien is het wel leuk om een keer mee te maken hoe hier een mis wordt gevierd en dat vinden de zusters hier helemaal geweldig als je naar de mis komt. Dus wij besloten zondag maar naar de tweede mis te gaan om 9.00 want om 7.00 vonden we toch iets te vroeg voor een zondag. Aangezien we elke dag om 6 uur naast ons bed staan. De zuster had ons verteld dat het met veel muziek en trommels zou gaan, maar eenmaal in de mis bleek dat het grootste gedeelte hetzelfde ging als in Nederland maar inderdaad wel met trommels en vrolijke muziek. Om half 11 was de mis afgelopen en besloten we er een rustig dagje van te maken. Ooh wat was dat heerlijk een weekend niksen. (Ben ik namelijk helemaal niet gewend, zoals de meeste wel weten).

Op maandag zijn we maar even met Erinn langs de dokter geweest, want ze had toch nog steeds hoge koorts dus dat was niet goed. Nou we weten precies hoe het hier nu allemaal gaat. Je moet eerst betalen voordat je ook maar een behandeling, operatie of medicatie krijgt. Als je het niet kunt betalen, dan krijg je ook geen medische zorg. Maar wat duurt dat lang zeg! Na het rondje van de vitale functies rond 9 uur ben ik Erinn op gaan halen en nou ik was pas half 1 weer terug op de afdeling! Maar mensen alles is weer goed gekomen met Erinn En ik heb in die tussentijds niets gemist op de afdeling want het was een hele rustige dag.

Op dinsdag was onze ‘’lucky day’’! Er waren namelijk 3 vrouwen waarvan we de bevalling hebben gezien en waarbij ik de zorg op me mocht nemen voor de pasgeboren baby. Namelijk wegen, meten, schedelomtrek, aankleden, de baby aan de moeder en aan de familie laten zien. Dat vond ik erg leuk om te doen en ik zat er gelijk weer in, dankzij mijn stage op neonatologie.
Rond half 9 kwam de eerste en rond 11 uur de tweede en die baby was er nog niet of de volgende kwam. Ze kunnen hier met 4 vrouwen tegelijk bevallen in 1 delivery room.
We hadden met Kaylee en Anouk afgesproken om half 12 pauze te houden, maar aangezien we druk waren met de bevallingen en de pasgeboren baby’s hebben wij pas om 13 uur pauze gehouden. Haha Esther en ik keken elkaar aan en we zeiden precies hetzelfde. Wij blijven hier totdat de bevallingen klaar zijn.
Woensdag was het weer een rustige dienst. Wat ook grappig is er lopen twee belgische verloskunde studenten op de afdeling. Wat voor mij natuurlijk wel interessant is. Heel vaak worden Esther en ik door elkaar gehaald met de twee verloskunde studenten. Dan komen we bijvoorbeeld om 7 uur op de afdeling en is er net een snelle bevalling geweest. I’m sorry that we don’t call, but the delivery was so quickly. Na uitleg moesten ze er wel om lachen. Volgens hun lijken wij precies op elkaar. Esther en 1 verloskunde student hebben bruin haar en die andere verloskunde student heeft ook blond haar net als ik. Maar dat zal nog wel vaker gebeuren.
Donderdag was het een drukke dag in the delivery room. Een van de kindjes die is geboren, is geboren met een hydrocefalus. (Waterhoofd) Dat was apart om te zien, ik had al eens eerder zon kindje gezien, maar deze zag heel blauw van het zuurstof tekort. Het jongetje zag je nog 2 keer heel hard inademen en daarna was hij overleden. De verpleegkundigen deden er ook niets meer aan. Het overleden kindje bleef op de tafel liggen totdat de vader hem kwam ophalen. En hoe.. met een kartonnen doos en een plastic zak. Daar ging het kindje in.. Heel apart.
Anouk en Kaylee kwamen even bij ons langs om iets anders te overleggen, en toen wij dit vertelde wilden ze het kindje eigenlijk wel zien. Dus wij vragen of dat mocht. Omdat niet iedereen in the delivery room mag komen, wilde Esther hem oppakken en naar de deur brengen zodat Anouk en Kaylee hem konden zien, maar ze durfde toch niet goed, dus heb ik het kindje opgepakt en laten zien. Je zag ook dat de ribbenkast helemaal ineengedoken was, waardoor de buik heel groot leek. Het kindje had ook te korte armpjes en beentjes.
Dezelfde dag zijn er nog 2 gezonde kinderen geboren. Waarvan er 1 ong. tegelijk met het kindje met de hydrocefalus.
Na de dienst zijn we met een collega van de pediatrics ward naar een kleermaker geweest om onze afrikaanse jurken voor het St. Elizabeth feest op 16 november op te meten en het ontwerp te kiezen. We zijn benieuwd naar het resultaat. Alle zusters zijn zo enthousiast dat wij een afrikaanse jurk willen dragen echt hele leuke reacties krijgen we, terwijl de jurken nog niet eens klaar zijn;)

Vandaag is het alweer vrijdag. Wat gaat de tijd toch snel. Ik ben inmiddels al vanaf maandag met dit verhaal bezig, maar het komt er vaak niet van om lang achter elkaar te schrijven.
Wat een rare dag was het vandaag. Ik heb in één dag zo ontzettend veel meegemaakt wat niet te bevatten is. Ik denk dat jullie dit volgende stukje niet kunnen voorstellen maar toch gebeurt het hier zo.
Vanochtend kwamen we om 7 uur op de afdeling aan, we hoopten op veel bevallingen. Nou en dat is gebeurt. De eerste was al om 7.15. We waren net het rapport aan het lezen toen we allerlei geluiden en stemmen in de delivery room hoorden. Er was een vrouw binnengebracht van buitenaf die op het punt stond om te bevallen. Er stonden wel 7/8 verloskundigen/verpleegkundigen en studenten omheen. Dus wij snel naar binnen om het ook te kunnen zien. Uiteindelijk bleek dat het kindje vast zat met de schouders. Daar kwamen ze achter toen het hoofdje er al wel uit was, maar niet verder er uit kon. Aangezien het kindje dan al zuurstof nodig heeft, maar nog niet door de longen kan ademen, kreeg het kindje geen lucht meer. Ondertussen werd er flink op de buik van de moeder geduwd om het kindje er uit te krijgen en getrokken aan het hoofdje. Maar het was te laat toen één armpje er uit kwam en toen kon de rest van het lichaam er uit. Het kindje heeft het niet overleeft. Je zag precies het kleurverschil van waar het kindje uit het lichaam van de moeder was en welk deel nog in het lichaam zat. Toen het kindje eenmaal geboren was, werd het kindje in de ‘’afvalbak’’ gelegd waar ook het bloed en vruchtwater in terecht komt. Ze gooien er ook vaak afval in zoals verbanden ed.
Daar lag het overleden kindje dan in een rechthoekige bak. Vervolgens ging de verpleegkundige de moeder eenmalig kathetiseren, en ja de urine kwam gewoon op het kindje terecht.
Na een tijdje werd de baby gewassen en aangekleed. Daarna werd het kindje aan de moeder laten zien. De stemming was wel bedrukt, maar het leek ook een routine klusje. Heel apart. Het was een baby van 5200 gram, dus het was ook een grote baby.
Daarna zijn Esther en ik maar wat was op gaan halen uit the laundry voor afleiding, want het was behoorlijk indrukwekkend. Nadat we een rondje bedden hadden gedaan kwamen we in de sluice room om wat vieze was op te halen. Esther ging nog even wat wegbrengen, ik zag in een wasmand een babydoek liggen, waar een baby wordt ingewikkeld wanneer die is geboren. Ik vond het al raar dat, dat daar lag omdat de familie het altijd meeneemt. Dus ik besloot om te gaan kijken wat het was, ik tilde de doek op en keek regelrecht in het gezichtje van het overleden kindje..Poahh dat was even schrikken! Echt heel raar! Ong. 1 min later kwam Esther binnen en vertelde ik dat. Ze kon het niet geloven. Echt bizar en respectloos dat zon kindje in de wasmand wordt gelegd om te worden opgehaald door de familie. Maar dat is hier de cultuur en schijnt hier heel normaal te zijn.
Dat was echt een hele grote cultuurshock! En even later kwam de vader het kindje in een plastic zak ophalen. Echt heel bizar.
Toen was het inmiddels 11 uur en ik kwam net terug van medicijnen halen. Ik zag een vrouw die de hele ochtend al weeën had liggend in een rolstoel richting the delivery room gaan. Dus ik dacht daar moet ik bij zijn;) Ik ben naar binnen gelopen en we hebben haar met 4 man op de bevallingstafel gelegd. Die ochtend lag het hoofdje nog goed naar beneden, maar nu was het hoofdje gedraaid. Na veel gepraat en overleg is het toch een keizersnede geworden. Esther had inmiddels ook door dat er een bevalling was en kwam ook binnen. Ik vroeg of het mogelijk was om mee te kijken bij de keizersnede, maar omdat het een lastige zou worden mocht het niet. Dat vonden wij wel jammer, maar we zijn hier nog een tijdje dus alles is nog mogelijk
Maar nog geen minuut later kwam de volgende vrouw the delivery room binnen om te bevallen, dus die konden we mooi meemaken. Deze bevalling ging gelukkig wel goed en wat een schattig en lief kindje was dat! Om verliefd op te worden! Toen ik haar aan het aankleden was en de controles aan het uitvoeren was keek ze lekker om zich heen met haar grote bruine ogen. Echt super lief!
Terwijl ik bezig was met dat kindje, kwam het kindje binnen van de keizersnede. Dood. Dus dat was wel even heftig. Een andere verpleegkundige kwam naast mij het dode kindje aankleden. Dat was echt raar.. En dan te bedenken dat het levende kindje recht naar het dode kindje keek. Ik heb me maar even geconcentreerd op waarmee ik bezig was. Het was echt een heel raar moment. Maar voor de mensen hier een routineklusje. Het overleden kindje wordt ook aan één armpje vastgepakt en om hoog gehouden, net of het een ding is.
Daarna heb ik het levende kindje aan de moeder laten zien en vervolgens aan de familie. Wat vind ik dat nog steeds leuk! De mensen zijn je zo ontzettend dankbaar echt geweldig hoe ze reageren. Ze geven je spontaan een dikke knuffel en bedanken je heel vaak! Dat maakte wel weer iets goed met wat ik net had gezien. Het was inmiddels half 1 en Esther en ik vonden het wel tijd voor een break. De andere meiden hadden al pauze gehouden, maar omdat wij een aantal bevallingen hadden zijn wij later gegaan. Want ja dan ga ik geen pauze houden. We betrapten ons zelf erop dat we allebei er stil van waren. Normaal praten we wel veel, maar nu waren we allebei met onze gedachten bij wat we allemaal hadden meegemaakt die ochtend en ook dat er verschillende gevoelens opkwamen.
Als ik dit zo typ denk ik ja.. Het is voor jullie moeilijk voor te stellen, maar dit soort dingen moet je met je eigen ogen zien om het voor te kunnen stellen. Rond 13 uur gingen we dan maar weer terug naar de afdeling, maar eerst zijn we langs Kaylee en Anouk gelopen om ons verhaal te vertellen.
Eigenlijk ging het laatste uurtje aardig snel. Zuster bernadette nam ons mee naar een zwangere vrouw om te kijken hoever de baby was ingedaald. Ze liet ons voelen hoe je het hoofdje en het ruggetje kon voelen en ook hoe je de hartslag van de baby kon horen via een stethoscoop.
Ik vertelde dat ik hierna verloskunde wil gaan doen en toen nam ze me mee naar ward 4. Daar liggen de hoog-zwangere vrouwen die kans hebben op een risicobevalling.
Daar heb ik bij alle zwangere vrouwen de ligging van de baby mogen voelen en het hartje mogen beluisteren. Wat was dat leuk!
De zuster vroeg waar ik verloskunde ging studeren. Ik zei dat ik naar België ga volgend jaar. Ze werd helemaal enthousiast en vond dat dit een goede ervaring was. Ook zei ze dat ik volgend jaar hier kon studeren aan de midwife school en dat ik dan hier stage kon lopen. Ik zei dat ik toch maar naar België ging en toen kwam ze met maar kun je dan niet hier een stage lopen net zoals nu? Haha maar mensen wees maar niet bang ik ga gewoon naar Antwerpen!

Dat was weer een werkweek, we zitten nu lekker in een luxe hotel in Bamenda waar we het weekend doorbrengen. Want alleen in Bamenda kunnen we geld pinnen en aangezien het 2 a 3 uur rijden is hebben we ma besloten om er een weekendje van te maken.
We hebben hier al lekker gegeten en een drankje gedaan. Zaterdagochtend zijn we Bamenda ingeweest. We kwamen langs een grote markt. Daar wilden we natuurlijk meer van zien, dus zijn we even naar binnen gelopen. Hier is er namelijk een soort poort om de markt heen. Het waren allemaal krappe gangetjes en iedereen liep door elkaar heen. Na twee gangen gezien te hebben vonden we dat we er genoeg van gezien hadden en zijn we verder gelopen op zoek naar een supermarkt en een bank. Toen vonden we de supermarkt maar die was aan de overkant van een soort kruispunt. Ja toen moesten we nog daar zien te komen, want dat gaat hier nog niet zo gemakkelijk met het verkeer waarbij alles door elkaar heen rijd. Dus wij wachten op een rustig moment tot dat we veilig over konden steken. Nadat we bij de bank waren geweest, hebben we een taxi gepakt om weer richting het hotel te gaan. Voor de rest van de middag hebben we lekker aan het zwembad gelegen. Op een gegeven moment kwam er een man met ons praten(dit zijn we ondertussen wel gewend, want ja 6 white girls dat valt natuurlijk wel op) Hij nodigde ons uit om mee naar een discotheek te gaan die avond. Dit aanbod hebben we maar afgeslagen, want we hadden er allemaal niet zon zin in om met hem te gaan en onze serveerster van het hotel had al tegen ons gezegd dat we dat beter niet konden doen.
Ik stond vanochtend even buiten onze kamer in het hotel om te kijken of ik daar wel bereik had, komt er een jongeman naar me toe die hier werkt en vroeg hoe ik had geslapen bla bla..;) en toen vroeg die ineens of die met mij op de foto mocht..dacht okee ehm..nee dankje Dus eerst maar eens vragen waarom.. Because you are so beautiful and your hair also. Haha maar nee srry geen foto voor jou. Dus ik ging maar weer naar binnen, klopt hij aan. Can i do something for you? Haha no thank you. En toen ging die maar weer weg.
Maar goed vanmiddag vertrekken we weer richting Shisong en dan begin ik morgen op de pediatrics ward. Ik ben benieuwd wat ik daar ga meemaken.
Ik wilde eigenlijk langer op martenity blijven, maar volgens diegene die ons soort van begeleid was het beter om verschillende afdelingen 2 weken te doen en dan kun je op het laatst nog terug naar een afdeling die je heel leuk vind. Dus waarschijnlijk ga ik de laatste week nog weer naar Martenity.
Maar eerst ga ik een kijkje nemen op de andere afdelingen.

Komende week moeten we toch echt verder met ons verslag voor Unit 1. Die moeten we donderdag inleveren dus dat moet echt gebeuren jammer genoeg Dus mensen als jullie even niks van mij horen, ben ik hard aan het werk;)

Ik rond dit verhaal maar even af dus nu ga ik maar even ontbijten en dalijk nog even het zonnetje opzoeken. Ik hoop dat ik jullie niet bang heb gemaakt met mijn verhaal, want bepaalde punten in dit verhaal waren wel heftig om mee te maken, maar ik wilde het toch even met jullie delen.

Liefs!

Ps. Ik vind jullie reacties heel leuk om te lezen!